Po części czuję, iż to film zbędny. Na przestrzeni 6 lat ukazała się bowiem pierwsza część książkowego "Millenium", jej telewizyjna adaptacja oraz ekranizacja Finchera. Ja już znam tą historię na pamięć i myślę, że Amerykanie mogli choć trochę poczekać zanim zabrali się za jej odświeżanie.
Styl reżysera jest jednak klasą samą w sobie i trudno powiedzieć by twórca się nie starał. Już czołówka zasługuje na uznanie. Zaś sposób w jaki kompresuje historię zawartą pierwotnie na 800 stronach także zyskuje mój poklask. Fincher zrobił z "Mężczyzn, którzy nienawidzą kobiet" videoclip, ale dzięki temu zawarł w swym dziele dużą część prozy Larssona. Cięcia są tu nagłe, dialogi wypowiadane w tempie karabinu maszynowego, a żadna scena nie trwa dłużej niż powinna. Przez pierwszą godzinę sprawdza się idealnie. Zgrzyt pojawia się dopiero później.
Okazuje się, iż twórcy zrezygnowali z szczegółowego przedstawiania rodziny Vangerów. Jedynym, któremu poświęcili więcej niż 5 minut jest Martin. W ten sposób, wśród podejrzanych o bycie mordercą mamy tylko jego. Tak oczywiste podanie na tacy odpowiedzi jest największą wadą filmu. Kryminalny wątek leży po całości.
Poza tym jest nieźle: dobrze zmontowany, dynamiczny obraz, któremu poprawki względem oryginału (te w zakończeniu zwłaszcza) niejako się przysłużyły. Aktorsko wolę wersję europejską, ale tutaj też obsada daje radę. Zobaczyć więc warto. Tylko jak wspominałem: nie to miejsce i nie ten czas na taki film. To bardziej dzieło dla entuzjastów szaty wizualnej z której słynie Fincher, niźli tych, których zauroczyła trylogia Stiega Larssona.