Ktoś tu napisał kilka złych słów na temat filmu "Elizabethtown". Myślę, że dobra percepcja tego filmu jest wprost proporcjonalna do bogactwa świata wewnętrznych doznań i doświadczeń, do refleksyjności i życiowej dojrzałości. Oto co dziś napisałem o moim odbiorze tego filmu, po wczorajszym obejrzeniu go:

Oprócz programów przyrodniczych, popularyzujących odkrycia naukowe i wiedzę o świecie, staram się nie oglądać telewizji, bo pomimo odbierania dwudziestu kilku nadawców programu w jakości cyfrowej, niewiele mnie interesuje. Wczoraj jednak trafiłem na prawdziwą perełkę - komedię romantyczną "Elisabethtown", z roku 2005. Już kiedyś ten film widziałem, być może w kinie, ale niewiele z niego pamiętałem.
Film urzekł mnie swoim autentyzmem i głębią przeżyć głównych bohaterów. Jest w tym filmie wszystko to, do czego mi tęskno, a co obecne czasy, a raczej ludzie żyjących w naszych czasach mocno rugują, usuwają poza obręb swego świadomego ego - zamiast tak powszechnej obojętności, jest zaangażowanie, zamiast powierzchownej ekscytacji, są prawdziwe emocje, zamiast seksualnego zaaferowania, są uczucia płynące prosto z serca.
Przeczytałem dziś słowa Jacka Kowalczyka o "Obojętności na cudzą wrażliwość, cudzą obecność w przestrzeni publicznej, hołdowanie fetyszowi własnej wolności z równoczesnym ignorowaniem wolności innego człowieka" (http://kowalczyk.blog.polityka.pl/2014/07/23/mam-to-gdzies/). Takie właśnie wydaje mi się życie w polskich miastach, gdzie nikt raczej nikogo nie zauważa, gdzie normą jest obojętność, brak zaufania, a często nawet jawna niechęć, wrogość w stosunku do bliźniego. Rzeczywistość z tego filmu jest inna - gdy główny bohater, Drew Baylor, wraca do swojego rodzinnego miasteczka, tam wszyscy go zauważają i nie traktują z wyniosłą obojętnością. Życie rodzinne i towarzyskie jest bardzo spontaniczne, intensywne - jest w nim prostota i szczerość, oraz otwartość i przyzwolenie na przebogaty, wewnętrzny świat ludzkiej duszy, a nie ma w nim gierek, kalkulowania i manipulowania. A jeżeli komuś nie podoba się zachowanie drugiej osoby, to mówi o tym otwarcie; gdy na przykład jedno z dzieci irytująco krzyczy i zachowuje się okropnie, jakiś krewny czy gość przybyły w odwiedziny, mówi do ojca dziecka - "Nic nie rozumiesz! Nie możesz być kumplem własnego syna!" Niedojrzały tata najwyraźniej reflektuje się wtedy. Gdyby u nas komuś w podobnej sytuacji, powiedzieć coś takiego, od razu byłaby dziki wrzask ("Jak śmiesz się wtrącać, idioto!" - wersja najłagodniejsza), śmiertelna obraza i brak jakiejkolwiek samorefleksji. (Ktoś kiedyś napisał, że jeżeli chodzi o rozwój mentalny i duchowy, Amerykanie wyprzedzają nas co najmniej o dwa, trzy pokolenia).
Wątek relacji pomiędzy głównymi bohaterami: Clair (Kirsten Duns) i Drew'em (Orlando Bloom), też jest niesłychanie interesujący i psychologicznie głęboki. Gdy ona mówi do niego - "Jesteśmy [dla siebie] tylko namiastkami...", prowokuje do głębszej refleksji, wydając się opisywać sytuację całego współczesnego pokolenia, które na dobre rozstało się z ideałami prawdziwej miłości (bo po co stwarzać sobie dodatkowe problemy!), w drugiej osobie widząc jedynie namiastkę miłości.
Wszystko w tym filmie mi się podobało - i nieszablonowa akcja, i barwne postaci, i obrazy, i muzyka...
Ten film, w wiernym odtworzeniu rzeczywistości (jaka mogła gdzieś zaistnieć), przypomniał mi inny znakomity film - "Droga do szczęścia".
Trochę mi tylko szkoda, że takie piękne filmy jak "Elisabethtown" i "Droga do szczęścia", przynoszące strawę nie tylko oczom, ale przede wszystkim naszej duszy, tak rzadko obecnie goszczą na ekranach, nie tylko telewizyjnych, ale i kinowych.