W pewnym momencie człowiek się zaczyna zastanawiać ze szkodą dla filmu, czy włoski na głowie Szyca są naturalne, czy to tylko peruka. To mógł być film na miarę Oscara. Pomysł na postać Płockiego bardzo ciekawy i przede wszystkim intrygujący. Pozostałe role trzeba było inaczej rozpisać role w scenariuszu. Postawić na przemianę Płockiego, a nie historię psychiatry. Tak mamy tylko i aż sprawnie zrealizowany, prawie reporterski zapis odkrywania historii zapomnianego przez ludzi i świat człowieka. W dodatku bez żadnego pomysłu na oryginalne, wyraziste zakończenie. Efekt: zaskoczenie i zdumienie widza, że to już koniec historii. Cóż, oczekiwałem w finale brutalnej konfrontacji z bratem, albo krwawej jatki w domu psychiatry, lub wprost przeciwnie-odkupieńczej przemiany pod wpływem żony psychiatry. I konfrontacji dwóch postaw: naukowej psychiatry, oraz zwyczajnie ludzkiej jego żony (od strachu i niepewności, po ciekawość i sympatię). Czyli Walach otrzymałaby szansę na zbudowanie oryginalnej postaci, Szyc w tle jako narrator.