Bardzo specyficzny film - niepotrafiące się porozumieć małżeństwo borykające się z
kryzysem zaufania żyje w zinstytucjonalizowanym otoczeniu. Miejscem akcji jest pustynia,
gdzie rozłożone gdzieniegdzie sprzęty domowe imitują mieszkanie. Małżonków odwiedzają
rodzice, agent ubezpieczeniowy, kosmetyczka, ekipa przeprowadzkowa oraz parę innych,
przypadkowych osób (w tym sam prezydent USA, którego obecność nie wzbudza większego
zainteresowania). Błahe rozmowy na nieistotne tematy oraz telewizor (ważny symbol
współczesności) zastępują tutaj prawdziwy kontakt międzyludzki i sprowadzają życie do
banału, którego nawet nie chce się podtrzymywać. Gdzieś wyciekł sens doświadczania
każdego dnia, pogubiły się po drodze marzenia, zatarły pragnienia ("Czego ona chce ode
mnie? Czego ja chcę?" pyta Viggo Mortensen czarnego Chrystusa na krzyżu). Poprzez
umowną inscenizację reżyser jest w stanie stworzyć miniaturę życia codziennego wielu z
nas. Oczywiście w formie gorzkiej i przerysowanej, ale przez to uderzającej i zmuszającej do
zastanowienia. Polecam do refleksji, niecodzienne można obcować z dziełem tego kalibru. No i jeszcze bardzo udany muzyczny motyw przewodni- idealne tło kompozycyjne dla "Ewangelii..."