„Frantz”, najnowsze dzieło Françoisa Ozona, to poruszający film o tym, jak w bólach rodzi się przebaczenie. Ale też o tym, do czego prowadzi szowinizm (choćbyśmy sobie nawet coś ubrdali w chorych mózgownicach nazywając go polityką historyczną). Film, w którym nic nie jest oczywiste i jednoznaczne. Który nie wali widza...

... dedykuję. Chociaż wątpię, czy brunatni wszelkiej maści są w stanie wykrzesać z siebie empatię, zrozumienie i wybicie się ponad swoje banalne, ogłupiające, odrealnione hasła. Obserwując ich, myślę, że nie posiadają innych emocji poza czystym gniewem i strachem. Wobec czego taki film może być zbyt subtelny,...

To dzieło pełne wg mnie. Poruszające a nie przegadane, wciągająca fabuła, do końca trzyma w napięciu a tyle spraw obok - uniwersalnych, głębokich. Tyle prawdy o ludziach wplątanych w tryby historii "organizowanej" przez innych ludzi. "Ludzie ludziom...." Kilka bardzo mądrych, ważnych wypowiedzi. I to wszystko tak...

Film kłamie jak moja siostra, ale podoba mi się jak diabeł.

Naiwny i nieprawdziwy.

Dla mnie to najlepszy film Ozona. Nie ma znaczenia, że to remake filmu sprzed drugiej wojny światowej. Subtelny, piękny, ze złożoną intrygą i o wieloznacznym zakończeniu. Prawdziwa sztuka filmowa wraz ze świetnym aktorstwem, zwłaszcza głównej bohaterki.

Oglądanie tego filmu to prawdziwa przyjemność dla zmysłów. Szczególnie dla miłośników języków „starej” zachodniej Europy. Film nakręcony naprzemiennie po francusku i po niemiecku, z dialogami prowadzonymi w najelegantszych, pozbawionych bluźnierstw i współczesnego slangu wersjach mowy Moliera i Goethego. Do tego mądry...

Pewnie widzom o "subtelnym smaku" się spodoba, ale dla mnie jest tak samo atrakcyjny jak kolejna część "Piraci z Karaibów", czy "Wonder Woman".

Oczywiście każda wojna jest złem, ale jej konsekwencje jeszcze są na długo po jej zakończeniu bolesne zarówno dla zwycięzców, jak i dla pokonanych. Wszyscy są ofiarami, złamani utratą bliskich, nieszczęściem, bólem. Często, aby to wytrzymać jedynym wyjściem pozostają kłamstwa, którym udaje się trochę ten ból złagodzić....

to jak Anna i Adrien wyglądali, normalnie bajka, bardzo podoba mi ich uroda, nie mogę się przestać zachwycać nimi po seansie:)

Rainer Silberschneider na zdjęciu bardzo podobny do Rainera Eggera xD

Audiowizualność czarno-białego odcieniu staroświeckości i kokieteryjnym kolorze wachlarzu emocji.
Urzekające statyczne ujęcia, malowniczość kadrów małego miasteczka niemieckiego lat 20 - tych XX wieku .
Zakończenie I wojny światowej, Francja i Niemcy borykają się ze stratami synów, nienawiścią, wrogością, rasizmem,...

....to na pewno będzie o LGBTQWERTYUIOP+/-

O, zgadłem! :-)

Niemcy są dobrzy, oszukani, niewinni, tylko czasy są niedobre...

chciałem wyrazić swój zachwyt nad tym filmem, ale juz poprzednicy w postach tak wiele mądrego powiedzieli, że może zwrócę uwagę na inna rzecz - dla mnie od czasu filmu "Johnny Got His Gun", który był, oczywiście, w całkiem innej konwencji filmowej, nie widziałem aż tak mocnego filmu pacyfistycznego. Ten bezsesns wojny...

co napisać, bo nie ma słów by oddać ile emocji we mnie wzbudził jego odbiór. Film o bólu, miłości, tęsknocie, cierpieniu, wybaczeniu......a koniec filmu też nieprzewidywany. Polecam.