Demi Moore ubiera się w tym filmie w mundur elitarnej jednostki marynarki wojennej do zadań specjalnych SEAL z większym powodzeniem niż rozbierała się w Stripteasie. Ridley Scott zaś nie tyle opowiada historię pierwszej kobiety walczącej o miejsce w tym oddziale, co drażni impulsami filmowymi bezpośrednio nasz centralny system nerwowy. To jest widowisko, które ogłusza, oszałamia, powala na ziemię i gwałci zmysły, nie dając najmniejszej szansy na zastanowienie nad sensem tego wszystkiego. Wizualnie oszałamiające sceny nocnej musztry i wymyślnych ćwiczeń-tortur utkane ze światła, mgieł i ruchu skutecznie otumaniają. Nawet słynne sceny pompek, które Demi Moore robi na jednej ręce, i golenia przez nią czaszki są tylko erotycznymi wykrzyknikami w mistrzowskiej agitce na rzecz pełnej integracji płci w wojsku amerykańskim. Jane zostaje zatem komandosem, nie kwestionując męskich reguł gry, ponieważ nie jest feministycznym buntownikiem, tylko jeszcze jedynym prawdziwym człowiekiem. Od lotnika Mieriesiewa różnią ją właściwie tylko dwie rzeczy - że ma nogi, i to ładne, i co innego w spodniach. Szkoda, że nie w głowie.