I właśnie przeczytałam po raz pierwszy opis tego filmu. Co za brednie ktoś tu powypisywał ?!

Z tym oglądaniem filmu bez dźwięku trafiłas w sedno. To było niesamowite. Tylko wielkie oklaski nie należą się jedynie Bjornstrandowi, ale i Ingrid Thulin, która również w tym filmie przeszła samą siebie. Zachwycają nawet organista i koscielny.

"Spojrzenie Gunnara w tym momencie, grymas mu towarzyszący, subtelne i delikatne szczegóły nie do wyłapania bez wniknięcia w obraz, bez podświadomego zrozumienia jego sytuacji, utożsamienia się z nią, są nie do pojęcia."

To było raczej spojrzenie przerażenia, po spojrzeniu w oczy Perssona. Zrozumiał wtedy automatycznie jego sytuację i swoją oraz to przed jakim wyzwaniem stanął w tej rozmowie. Cudowny moment (jakich wiele w filmie).

Co do tej obojętnosci do Jezusa, to mam wrażenie, że skończyła się ona wraz z końcem filmu. Ale o tym napiszę dalej.

". Był nim Bóg samotny, porzucony, delikatny i wrażliwy, zmęczony, smutny, przygnębiony, który potrzebował właśnie tego jednego: miłości, którą ja mogłam mu dać. Myślę, że właśnie taki obraz wykształcił sobie również i pastor. Obraz Boga będącego nim samym. Iluzja tego bożego portretu zaczyna się kruszyć i rozpadać. "
Oo, tak jak Bóg Kaczmarskiego? Jakbym słyszał jego "Śniadanie z Bogiem".
Nie jestem przekonany, czy akurat taki obraz Boga wykształcił w sobie pastor. Raczej nie widzę żadnych przesłanek, żeby tak sądzić, no ale jak teraz się tak na tym zastanawiam - to całkiem możliwe.


Uważam, że w tym filmie często niesłusznie jest pomijana postać Mari. Kołaczą mi się w związku z jej osobą liczne mysli (a których ty np nie opisałas utaj).
Ot choćby podobieństwo jej relacji z Thomasem, do relacji Thomasa z Bogiem. Wbrew pozorom Thomas i Maria są bardzo podobni.
Druga z tych mysli (spośród tych ciekawszych, ale za to będących swobodnymi nadinterpretacjami) - czy można by uznać, że bożym krzykiem, odpowiedzią na wołanie Thomasa jest... Maria? Jak w tym kawale z brodą z powodziom i człowiekiem na dachu czekającym na ratunek od boga?

A w ogóle momentem, który najbardziej mi się podobał w rozmowach Thomasa z Marią był ten, w którym pastro stwierdził, że brzydzi go to, w jaki sposób ona próbuje naśladować jego zmarłą żonę, na co ona odpowiedziała, że jej nawet nie znała (te miny i spojrzenia obojga - cudo).

Co do tezy/hipotezy - "miłość jest Bogiem", cóż... szczerze mówiąc - "miłość" jest dla mnie tworem niewiele mniej tajemniczym, niejasnym i niepewnym co i "Bóg" (dla Bergmana chyba w sumie też). Nie umiem więc do tego się ustosunkować. Bo czy miłość do samego siebie, czy pieniędzy - jest Bogiem? Hmm, zależy od definicji miłości i definicji Boga, a więc dalej jesteśmy w ciemnej d...ziurzę.


Teraz na koniec tego mojego niezwykle zakręconego postu to o czym obiecałem wspomnieć szerzej na końcu i to, co najbardziej zachwyciło mnie kilkanaście minut temu, gdy zakończyłem przypominanie sobie tego boskiego (w przenosni i dosłownie) filmu... Zakończenie. Za pierwszym razem tego nie zauważyłem (a banalne i oczywiste to było przecież).
Rozważania kościelnego na temat Jezusa i... niezwykła analogia wspomnianych historii z życia Jezusa do tego co doświadzył tego dnia Thomas.
"01:13:41:Ale tylko pomyśl o Górze Oliwnej, pastorze.
01:13:46:Uczniowie Chrystusa zasnęli.
01:13:49:Oni nie zrozumieli znaczenia|ostatniej wieczerzy, ani niczego.
01:13:55:A kiedy pojawili się słudzy prawa|uciekli.
01:13:59:I Piotr się go wyparł.
01:14:04:Chrystus znał|swoich uczniów przez trzy lata.
01:14:08:Oni żyli razem|dzień i noc -
01:14:11:- ale nigdy nie zrozumieli|co on miał na myśli.
01:14:16:Opuścili go, co do ostatniego.
01:14:20:I pozostał sam.
01:14:24:To musiało być bolesne.
01:14:29:Zdać sobie sprawę, że nikt nie rozumie.
01:14:32:Zostać opuszczonym wtedy kiedy|potrzebujesz, kogoś na kim mógłbyś polegać -
01:14:37:- to musi być|straszliwie bolesne.
01:14:46:Ale jeszcze gorsze, miało przyjść.
01:14:52:Kiedy Jezus został przybity do krzyża -
01:14:55:- i wisiał tam w męce -
01:14:57:- on krzyknął: "Boże, mój Boże!"
01:15:02:"Dlaczegoś mnie opuścił?"
01:15:06:Krzyknął tak głośno jak tylko mógł.
01:15:11:Myślał, że jego ojciec niebieski|go opuścił.
01:15:16:Uwierzył, że wszystko|czego nauczał było kłamstwem.
01:15:21:Na chwilę przed śmiercią,|Chrystusem targały wątpliwości.
01:15:28:Pewnie to musiała być|jego największa męka?
01:15:34:Milczenie Boga."

I tym właśnie sposobem jego obojętność do Jezusa się moim zdaniem na dobre zakończyła.

Pozdrawiam.
Chaos w poście jest wynikiem godziny w której to piszę. Nie czekam z tym do rana jednak, bo wolę pisać póki jeszcze 8h w pracy nie wypali ognia w sercu i duszy, który rozpalił ten film :)

No tak, chciałam akurat podkreślić jedynie mimikę. Bijącą od niego wiarygodność. Kreacja idealna i perfekcyjna w każdym najmniejszym, najbardziej subtelnym detalu jaki możesz sobie wyobrazić. Jak kino długie i szerokie, niewiele takich cudów odnajdziesz. To liga roli Brando w „Czasie apokalipsy”, z tym, że całkiem inaczej na mnie działało. Podczas gdy Marlon dosłownie hipnotyzował z ekranu, tak przy Gunnarze musiałam sobie przypominać o oddychaniu.
Ich umieściłam w pochwałach „W zasadzie, to nie wiem skąd Bergman brał tych wszystkich aktorów”. Nigdy nie spotkałam się u niego z czymś słabym jeśli chodzi o aktorstwo (z resztą cokolwiek innego też). Jednak dla mnie Bjornstrand, Bjornstrand, Bjornstrand, Bjornstrand… idę sobie jego nazwisko nad łóżkiem wypisać.

O stosunku pastora do Jezusa można byłoby parę książek napisać, więc trudno tak zmieścić w kilku zdaniach, ale z początku na pewno był mu obojętny (czy takim też pozostał po zakończeniu filmu już nie mamy pewności, więc skupię się na wcześniejszej postawie). Tak jak właściwie to z autopsji wiem – obraz Boga, o jakim jestem przekonana, że miał, ale nie będę się kłócić i udowadniać, bo to kwestia osobistej interpretacji, jest abstrakcyjny względem religii. Owszem, wzorowany na niej, ale nie mający ze sobą nic wspólnego. Jest jakby wypadkową emocji, potrzeb czy pragnień, sprawa dla psychiatrów do rozwikłania, aniżeli przyjęciem założenia doktrynalnego. Religia jest poniekąd zbiorem odpowiedzi, wyjaśnień, drogowskazów (aby niedyplomatycznie nakazami nie nazwać), zakazów, obyczajów, tradycji, obrzędów i innych tego typu rzeczy, co w najlepszym wypadku wygląda dość trywialnie przy wszechmogącym Bogu, a w najgorszym jest po prostu śmiesznym wynikiem działalności ludzkiej, aby scentralizowana władza nie stała się zbędna. Ale nie w tym rzecz. Bóg pastora był niejako oderwany od tego. Kontrastuje to z jego, że tak brzydko nazwę, zawodem. Dobrowolnie wkroczył w stan duchowieństwa, z czego sam przyznaje, że zrobił to pod wpływem rodziców. Ja mam nieco inną teorię na ten temat. Jak wynika z analizy pastora, czy samych jego wypowiedzi, wykształcony boży obraz go pochłonął. Przynajmniej wydawało mu się, że nie ma możliwości odłączenia swojej osoby od niego. Kapłaństwo (jak się mówi w przypadku pastorów?) było niejako aktem mającym na celu zbliżenie się do Boga, poświęcenia swojego życia, co wedle chrześcijańskiego podejścia, jest na pewno istotne. Napór rodziców był tu jedynie impulsem dopełniającym. I tak sobie przebiega dalsze jego życie, gdzie cała wiara czy też religijność ukierunkowane były na obraz Boga. Jezus nie podchodził pod niego. Był jedynie postacią z tych głoszonych opowieści, jego waga dla człowieka była podkreślana – co też można odczytać nawet w rozmowie z Perssonami – jednak na poziomie głębszym niż rozumowe pojmowanie, gdzieś w okolicach emocjonalnego, podświadomego czy też jakiegoś wolicjonalnego, nie miał racji bytu, był jakby obcy. Pewnego dnia w czasie modlitwy przychodzi ci do głowy jego imię, zaczynasz się zastanawiać, bo pierwsze wrażenie można odebrać jako nagłe wtargnięcie nieznajomego do twojej głowy, ‘kto to w ogóle jest?!’. Bo pastor nie wierzył w podawane mu gotowe wzory. Jego wiara wypływała z potrzeby właśnie tego przelania uczuć na jakiś obiekt (to takie uogólnienie, bo pomijam dużo innych aspektów, więc mi tego nie wyciągaj w cytacie !), a nie miała raczej nic wspólnego ze strachem przed karą, czy też przyjęciem na zero-jedynkowej zasadzie wpajanych mu od zawsze historii. Tu zahacza to o ważny temat, który akurat wymaga dłuższej analizy i jedynie go poruszę. Odnoszę takie wrażenie, że religie ograniczają poniekąd Boga. Gdzieś to już pisałam, ale tworzone tu na ziemi prawa, zaczynają obowiązywać w jakiejś boskiej konstytucji. Kłóci się to niejako z moim pojmowaniem istoty Absolutnej, wszechwiedzącej, niepojętej. To sprawia wręcz wrażenie starannie wyselekcjonowanej, opracowanej układanki, która zapętla się wokół odbiorcy. Bronią największego kalibru jest właśnie gra na emocjach, a wyłączenia logicznego pojmowania. To nie jest żadna pochwała rozumu. Chodzi mi o to, że zbyt przesadnie eksponowana i za duży nacisk, przymus kładziony jest na pierwszą część poprzedniego zdania. Co pamiętam, gdy byłam niedawno w kościele i powtarzane słowa „Jezus cię kocha, dlaczego odrzucasz jego miłość?”, w połączeniu z panującą wtedy atmosferą, powtórzone wielokrotnie doprowadziły mnie wręcz na skraj łez, ‘jak ja mogę być taka bezlitosna i okrutna’. Jak tak naczytam się jakiś propagandowych ewangelicznych tekstów, to również chodzę w pierwszej chwili przybita ‘jakie to oczywiste, no przecież! Co za bzdury wątpić !’. Chwała Bogu jednak za moje niedowiarstwo w stosunku do wszystkiego i po pewnym czasie, gdy dokonam rozbioru tych teorii na części pierwsze, spokojnie wracam do swojego bastionu nic-nie-wiedzenia, skąd też i mam najlepsze miejsce na przeprowadzanie obserwacji, ponieważ nie tylko gdy ludzie się ze mną zgadzają, ale głównie gdy wszystko wydaje się zbyt oczywiste mam wrażenie, że się mylę.
Podobnie rzecz się ma z Jezusem. Tomas obojętny jest na wszelkie dowody czy to teistyczne, czy też wnioskowanie ateistyczne. Co więcej, obojętny jest na cały zakres programowy, jaki musisz opracować by mieć jakieś pojęcie o wyznawanej przez siebie religii. A nawet posuwając się dalej – całkowicie nie zwraca uwagi na podstawy swojego wyznania. Sam koniec można odbierać na wiele sposobów, to otwarte zakończenie. Jako dowód na niezbędność praw religijnych w życiu, a krytykę tworzenia własnych boskich wyobrażeń. Jako niezbędność i wielkość Jezusa. Jako przykład i symboliczną opowieść, która dawała nową nadzieję, pobudziła pastora wskazując mu cel. Czy nawet kolejną złudą przypowieść, wprowadzającą fałszywą nadzieję. Nie wiemy jakim zmianom uległo jego podejście. Być może przekroczył bramy do doktrynalnego wyznania. Jednak ja zdecydowanie wolę to inne, które znając Bergmana, bliższe jest – właśnie to symboliczne potraktowanie tej opowieści. Podtrzymanie walącej się konstrukcji pastora. Jezus nie jako obiekt kultu, oddania się i poświęcenia, a postać metaforyczna. Nie będę dalej się w to zagłębiać. Przejdźmy dalej.

Maria… eee, Marta? Specjalnie nic o niej nie pisałam, bo wypadałoby napisać drugie tyle. To nie było typowe zlekceważenie.
Ale skoro już wspomniałeś o scenie w klasie, na pozór zwykła rozmowa. Jednak to była jak wojna na wyniszczenie. Oddawane ciosy, jeden za drugim bez chwili wytchnienia. Kiedy Marta przybiega z lekami dla pastora, a ten przechodzi do ofensywy podszytej bezwzględnością, bez śladu litości. I kiedy wydaje się, że bez żadnych skrupułów zmiażdżył kobietę, ta ociera sobie łzy i z wyrazem twarzy tego dzieciaka z końca starego ‘Omenu’, nie pozostaje wiele dłużna. Można pokazywać na ekranie kłótnie w całej rozpiętości ich natężenia. Ale to w jak perfekcyjnie wyważony sposób Bergman oddał to przerzucanie sobie piłeczki, jest dla mnie nie do pojęcia. Zgranie w czasie przypomina to przy którym wszechświat powstał wg teorii wielkiego wybuchu. Doskonałość tekstu, zdjęć, nawet intensywność oświetlenia. Już nie wspominając o Gunnarze i Thulin, bo to oczywiste. Łaaa… no nie ogarniam jak można być takim geniuszem !
Rozwiń o podobieństwie Tomasa i Marty, bo ja już nie będę przedłużać.
Czy w tym wypadku ta odpowiedź jest chociażby zadowalająca?

I tak sobie jeszcze wspomnę, jak już tego nieszczęsnego pastora się złapałam, że ostatnio coraz bardziej zaczyna interesować mnie tamta strona. Jedną z rzeczy, które mnie fascynują w religii jest swego rodzaju jej niewiarygodność, nieprawdopodobieństwo, irracjonalność czy nawet absurdalność. Tak silne połączenie emocjonalne z czymś/kimś nieuchwytnym, nienamacalnym. Imponuje mi ta pełna ufność w założenie, które stawiane jest pod coraz cięższym ostrzałem. Coś balansującego na granicy pomiędzy wyobraźnią, a tajemnicą. Urojeniami, pragnieniami czy doświadczeniem czegoś prawdziwego? Oczywiście prezentowane przez wybrane jednostki, nie w wymiarze ogólnym przyjętym dla tłumu. Jest jakaś część mnie, która być może poddałaby się temu, wabi ją rytuał jaki pod wszelkimi rodzajami jest nieodłącznie z religią związany. Jednak jest też i druga, która chciałaby w trybie natychmiastowym nawiać na co najmniej milion mil stamtąd. Kiedyś próbowałam ponownie zorganizowanej religii, ale chyba mam problemy z subordynacją. Wszelkie próby podporządkowania i przyjęcia obowiązujących zasad, kończą się u mnie porannym myciem pokładu lub samotnym staniem na deszczu, przez okres trwania kilku wacht, pilnując czy odbijacze nie wyskakują, przez co burta mogłaby uderzyć w nabrzeże. Poza tym przerażają mnie wielkie zbiorowiska ludzkie w jednym miejscu. To nie tak, że się boję czy ich nienawidzę. Po prostu, jak Bukowski wolę, gdy nie ma ich zbyt wielu w pobliżu.

Dobra, dość tego bełkotu. Idę pomaltretować jakąś płytę.

"(...) Sam koniec można odbierać na wiele sposobów, to otwarte zakończenie. Jako dowód na niezbędność praw religijnych w życiu, a krytykę tworzenia własnych boskich wyobrażeń. Jako niezbędność i wielkość Jezusa. Jako przykład i symboliczną opowieść, która dawała nową nadzieję, pobudziła pastora wskazując mu cel. Czy nawet kolejną złudą przypowieść, wprowadzającą fałszywą nadzieję. Nie wiemy jakim zmianom uległo jego podejście. Być może przekroczył bramy do doktrynalnego wyznania. Jednak ja zdecydowanie wolę to inne, które znając Bergmana, bliższe jest – właśnie to symboliczne potraktowanie tej opowieści. Podtrzymanie walącej się konstrukcji pastora. Jezus nie jako obiekt kultu, oddania się i poświęcenia, a postać metaforyczna. Nie będę dalej się w to zagłębiać"


Ejże, nie bardzo łapie dlaczego akurat taka mowa.
Pisząc, że moim zdaniem na końcu pastor nie czuł już obojętnosci w stosunku do Jezusa nie miałem na mysli żadnych przyjmowań doktrynalnych prawd religijjnych.
Zobaczył w nim raczej ciekawą postać (a i dotknęło go to głębiej, sądząc po wyrazie jego twarzy i tym jak się pocił).
No bo co się kryje w tym przypadku za tym cytatem z Biblii? Dlaczego tak to go dotknęło?
Zasnął czekając na Perssona. W momencie gdy jego wiara została wystawiona na największą próbę (był człowiek do uratowania) - zawiódł - wyrzekł się wręcz wiary. Pozostawił Perssona (człowieka, którego przecież znał) samego sobie.
Był więc zarazem uczniem opuszczającym jezusa, jak i jezusem opuszczonym przez Boga ( z przerażonymi oczami wyrzekł "Boże czemus mnie opuścił").
Dodatkowo - skoro - nawet Chrystusa tuż przed śmiercią targnęły wątpliwości... skoro i on odczuł boleśnie milczenie Boga...
Może oznaczać to dwie rzeczy:
- Jezus zginął w męczarniach na krzyżu całkowicie bezsensownie.
lub
- Bóg stara się nam mówić - patrzcie i nie lękajcie się tym, że targają wami wątpliwości, że "Milczę". Nawet Jezus to samo przeżywał. Ja zdaje sobie z tego sprawę, rozumiem to, ale tak ma być. Tak jest dobrze, to jest część planu, to wszystko ma sens. (i nawet wcale nie trzeba wierzyć w Jezusa jako coś wiecej niż metafora, żeby to realnie pomagało)

W ogóle pokazuje to, że Jezus jest niezwykle ciekawą postacią (historyczną, bądź literacką - jak kto tam chce). W Kosciele bardzo mocno się tego nie wykorzystuje.

Jaki był stan księdza na końcu filmu? Ze stanu - nie wierzę ("wreszcie wolny") -> przeszedł na scan ponownych wątpliwości.



Nie czuję się na siłach rozwijac kwestii pewnego podobieństwa pastora i MARTY. To takie luźne skojarzenie, bym musiał sobie to poanalizować długo, żeby stwierdzić, czy rzeczywiście ma to sens...
Najogólniej pisząc -> czują potrzebe potrzeba "przelania uczuć na jakiś obiekt". Oba te obiekty zdają się średnio to doceniać, raczej dostają od nich w twarz, a mimo wszystko nie mogą jakoś się ich z głowy pozbyć.


Mnie we wierze w Boga wiele fascynuje, ale na pewno nie rytuały. Uważam się za osobę wierzącą, nie obraził bym się nawet jakby mnie ktoś nazwał Katolikiem (choć pod definicję z całą pewnością się nie kwalifikuje), ale wszelkie formy zorganizowanej religijności" mnie bardziej odpychają niż przyciągają. W zasadzie w tym nie uczestnicze zupełnie (szczególnie, że również raczej lubie ludzi, ale w rozsądnej odległości ode mnie i liczebności)

BTW
Prawdą jest to, że jeśli uważamy jakiś pogląd za wręcz śmieszny i absurdalny, to oznacza to z ogromnym prawdopodobieństwem, że po prostu nie spotkaliśmy jeszcze dość sprawnego jego głosiciela.
Ja tam spotkałem się (w internecie) z takimi zabójczo racjonalnymi, logicznymi ludźmi wierzącymi w Boga, że ładny szok przeżyłem (jeden był Luteranem twierdzący, że zupełnie odrzuca wszystko co magiczne i emocjonalne w religii), a drugiego - katolik z olbrzymią swiadomością własnej wiary.

Miłość to najwieksza głębia w zyciu człowieka,największa łaska i największa tajemnica -po nią przychodza wszyscy Goscie Wieczerzy Panskiej tego swiata...Dotknąłem kiedyś tego....O tym jest ten film,o pragnieniu,niesamowitym pragnieniu kiedy masz kompletnie wyschniete usta,o potrzebie dotyku chociaz sie go kompletnie nie rozumie...piekne kino
P.S. revenga i addam23 miło było was wysluchac-pozdrawiam:)

Przeczytałem cały wątek z zainteresowaniem i zdumieniem, że ten film tak głęboko wniknął w Wasze dusze. Snuję domysł, iż ,,Goście..." to impuls nie jedyny w tak wnikliwym traktowaniu całej transcendentnej warstwy człowieczej.Zastanowiło mnie też czy gdyby Wasze refleksje zuniwersalizować ( pozbawić wątków biblijnych) dałoby się przeszczepić wyznawcom innych Stwórców wszechświata?
Oglądając film, pamiętałem o jego sławie ,,najwybitniejszego Bergmana" ale dopiero od drugiego aktu(rozmowa w klasie) dotarło do mnie, że mój odbiór filmu niewiele będzie odbiegał od tych najżarliwiej go sławiących.Nie sugeruję przez to, że
,,Goście..." to film jakościowo przepołowiony, owszem sfilmowanie czytania listu, które po chwili zmienia się w monolog Marty to jedna z bardziej fascynujących sekwencji obrazu, a przecież nie jedynej w pierwszej części filmu.
Ja o istotności treści zamilczę bo niewiele można dodać do tego co powyżej.Natomiast dwa zdania o formie, odmiennej wobec poprzednich dokonań Bergmana.Ta powściągliwość realizacji,szorstkość krajobrazu i wnętrz pozwala na wygranie innych detali- garbaty kościelny, egzema Marty, kaszel Tomasa jako przykłady cierpienia ludzkiego, nie sposób tego tak nie odczytać wobec surowości kadru.Film obywa się niemal bez muzyki, wyjątek to pieśni kościelne, za to tykanie zegara,złowieszcze tykanie pamiętam jeszcze teraz.Nykvist, który jakkolwiek nie rezygnuje ze swych talentów wykorzystywania światła, tym razem skupia się bardziej na ujęciach idealnie komentujących stan ducha bohaterów.
Aktorsko bezbłędnie co akurat jest stałą w filmach Mistrza.Sugestia, że czerpał z Tarkowskiego(dzień dobry, Revenga) mało prawdopodobna.,,Dziecko wojny" to równolatek ,,Gości...".Wcześniej Tarkowski realizował jedynie filmy krótkometrażowe nie będąc specjalnie znany.Prędzej było odwrotnie.Moje muzyczne skojarzenie to z jednej strony Nick Cave z okładki ,,The Boatman's call" jako twarz Thomasa a muzycznie Portishead- ,,Dummy", ot taki osobisty wtręt.
A jednak, mimo powyższego, ,,moim" najważniejszym filmem Bergmana pozostaje ,,Siódma pieczęć"bo wybieram estetykę baroku splecionego z tajemnicą, obraz lśniący od alegorii i nade wszystko dynamiczniejszy.
Good night and good luck, esforty.
9/10

Esforty, co za niespodzianka :)
Tak tylko w ramach sprostowania tego Tarkowskiego. Ja się nie dopatrzyłam, po prostu często spotykałam się z tego typu stwierdzeniami więc sobie wplotłam w powyższą wypowiedź. W zasadzie bezmyślnie. Mój błąd.
Nick Cave -> Thomas? I to jest może klucz do tego dlaczego tak bardzo w pastorze się zakochałam.

Jezus to postać historyczna i chcenie nie ma nic do rzeczy.

@Revenga, bardzo ciekawy opis jednego z moich ulubionych filmów Bergmana. Zajmujesz się filmem zawodowo?

Bardzo dziękuję. Pisałam to 5 lat temu, w mrocznych czasach nastoletnich i od tamtej pory ogromnie boję się przeczytać tekst ponownie ;)
A co do zawodowego zajmowania się filmem, to chyba nie da się być bardziej na drugim biegunie, bo "zawodowo-studencko" utknęłam w medycynie.

Słowo "utknęłam" sugeruje pewne wątpliwości co do słuszności podjętej decyzji. "Goście Wieczerzy Pańskiej" to jeden z pierwszych filmów Bergmana, który obejrzałem. Zrobił na mnie wielkie wrażenie. Odcisnął pewne piętno. Mnie przybliżył do tematyki filmowej:)

Może nie aż tak źle. Raz lepiej, raz gorzej. Jak wszędzie. Co do dziedziny to kierunek jak najbardziej słuszny, to raczej realia są przytłaczające.
Dla mnie "Goście..." też był jednym z pierwszych, najważniejszych filmów jakie widziałam. Dodatkowo, że oglądałam go po raz pierwszy w bardzo dobrym momencie.
Z wielu różnych filmów już "wyrosłam", ale Bergman wciąż pozostaje mi bliski.

Rozumiem. Rzeczywistość gryzie. Co oprócz tego filmu jeszcze lubisz i podziwiasz?