Ten film to przykład jak ciekawy reżyser zagubił się w obecnych czasach. To dowód jak przesunięcie granic obyczajowych szkodzi sztuce gdy jest wykorzystywane w bez umiaru, w nadmiarze i jako "sztuka dla sztuki".
Film świetny ale tylko plastycznie, reszta miałka i pusta. To dobry przykład gdzie pod pozorem wielkiej sztuki i powoływania się na dawne malarstwo czy słowo pisane, próbuje się widza oszukać. Dosłowność wielu scen pokazywana w nadmiarze czyni, że one nie szokują, a stają się nużące i z trudem można je znowu oglądać. Reżyser gubi wątek, a widz zaczyna spoglądać na zegarek.
Ilość wynaturzeń jaka tu jest prezentowana i czasem dosłowność ich pokazywania przestaje szokować tylko budzi śmiech. Ten film to znakomity przykład jak przesunięcie granic obyczajowych szkodzi i wybitnemu reżyserowi i nakręconemu filmowi. Choć pomysł sam w sobie ciekawy.
Dawny eksperymentator, awangardzista, autor znakomitego „Kontraktu rysownika” nie mając nam nic do powiedzenia próbuje skorzystać na tym, że granice tego co smaczne zostały przesunięte i „ukręcić coś dla siebie”, czyniąc ze scenografii usprawiedliwienie dla swojej obecnej jałowości.
Mogę mu zalecić, że czasem lepiej coś nie dopowiedzieć niż popaść w śmieszność przesadzając.