Już dawno nie miałem takiego problemu z przyznaniem określonej liczby punktów danemu filmowi. W przypadku "Gry wstępnej" autentycznie nie wiem jak mam go ocenić. Nie jest to bowiem film zły, czy nieudany, więc przyznanie mu poniżej 6 gwiazdek byłoby niesprawiedliwe. Jednakże jakoś również nie czuję by zasłużył na osiem lub więcej gwiazdek bo prawdę powiedziawszy nie porwał mnie. Po eliminacji tych najwyższych jak i najniższych not, zostaje 7 ale jej także nie jestem pewien, bo momentami wydaje mi się, że niedoceniam filmu Miike, a chwilami mam znowu wrażenie, że go jednak trochę przeceniam.

Film Miikego zaczyna się bardzo niewinnie. Aoyama, któremu siedem lat wcześniej zmarła ukochana żona, czuje się samotny, a po namowach syna zaczyna szukać nowej partnerki życia. Przed spotkaniem tej jedynej chce mieć jednak możliwość poznania i zobaczenia jak największej liczby kobiet, by mieć porównanie i wiedzieć, że wybrał dobrze. Znajomy producent filmowy podsuwa mu więc, według siebie najlepszy pomysł, na zorganizowanie castingu. Panowie szybko realizują swój plan, a Aoyama po przejrzeniu setek zgłoszeń, natrafia przez przypadek na kartkę Asami, z pozoru niewinnej, skromnej i niezwykle cichej dziewczyny, w której od razu się zakochuje. Z tych kilku zdań wynika, że "Gra wstępna" jest przyjemną i momentami nawet całkiem zabawną (casting) obyczajówką. Nic bardziej mylnego, bowiem w drugiej połowie filmu, miła atmosfera pryska niczym bańka mydlana, a całość zaczyna coraz bardziej zmierzać do krwawego i brutalnego thrillera.

Film Miikego rozwija się niezwykle wolno, jednakże w czasie tej niewinnej pierwszej godziny, reżyser sprawnie buduje atmosferę i utrzymuje nas w napięciu. Od początku bowiem czujemy instynktownie, że z kryształowo czystą Asami coś jest nie tak, że kryje ona jakąś niebezpieczną tajemnicę. Pierwszą potwierdzeniem tego, że myślimy dobrze, jest złowieszczy uśmiech na jej twarzy, gdy odbiera telefon od Aoyamy, a drugim przedziwny worek w jej mieszkaniu. I wtem w połowie seansu następuje zwrot akcji, a my zaczynamy wędrować pomiędzy wspomnieniami bohaterów, retrospekcjami z ich życia oraz ich wyobrażeniami, by wpaść na ostatnie kilkanaście minut w prawdziwy, momentami obrzydliwy horror. Jawa miesza się ze snem, a my do końca nie wiemy co jest prawdziwe, a co nie. I choć nie widzimy dokładnie co się dzieje, a reżyser nie pokazuje nam wszystkiego, to w ciągu tych ostatnich minut filmu, cierpimy razem z głównym bohaterem, dosłownie odczuwamy razem z nim jego ból. Długo nie zapomnę scen z Asumi, która ze słodkim ale jednocześnie przerażającym uśmiechem na twarzy, torturuje Aoyame.

Pozostaje jednak pytanie - po co to wszystko? By wystraszyć widza? Tak, to się z pewnością Miike udało. By obrzydzić pewnymi obrazami? To również wyszło nieźle. Po seansie jednak pozostało mi uczucie ogromnej pustki i dziwnej niepewności, bo w gruncie rzeczy nadal zastanawiam się o czym jest ten film. Można go pewnie traktować jako wielką przestrogę przed ocenianiem nieznanych nam ludzi po zdjęciach, po wypełnianych wolnych linijkach z pytaniami, bo każdy może w nich napisać cokolwiek, a nasza łatwowierność może się bardzo szybko i bardzo łatwo obrócić przeciwko nam. Może być to również i film o samotności, a także o strachu przed nowym związkiem, strachu przed niewiadomą. Film o niepewności, wątpliwościach i dziwnych myślach, które urastają do rangi prawie, że szaleństwa, które tworzą nieprawdopodobne i chore wizje możliwych wydarzeń. Może być, ale czy jest, tego już nie wiem. Ciekawe czy żyjąc w Japonii, pełniej odebrało by się ten film...

7/10