Pomijając okoliczności, w końcu na ruszt trafił film Odishon. Głównie dlatego, że kiedyś
wchodząc na jakiś portal o horrorach, widziałem 10/10, minusów "nie zauważono", plusy
taczkami i wiadrami sypane, solidne jak penis Rasputina hasło "najlepszy horror ostatnich lat",
odpalam więc z rumieńcami na twarzy i co? I ch*j sześciolatka.

Po pierwsze: gdzie tu jakikolwiek element horroru? Zawiłe psychologiczne dzieło, moczone jak
śliwka w gównie w kolorowej posypce romansidła. Nie zrozumcie mnie źle, wychwycić
przesłanie o tym, że Miike utożsamia ogólne zjawisko nazwane kiedyś przez kogoś zranionymi
przez mężczyzn kobietami z Asami - baletnicą, która znalazła oryginalne zastosowanie strun, nie
jest niczym trudnym.

Proporcje romansu, filmy psychologicznego, thrillera i pseudokryminału stworzyły ciekawą
całość - nie ukrywam, że lubię jak miesza się kilka gatunków na raz w jednym filmie. Jednak Miike ze 115 minut,
100 przeznaczył na usypianie męskim poszukiwaczem drugiej żony. Z matematycznego punktu
widzenia, jak 87% filmu wieje nudą jak chłodem z pi*dy wiedźmy, a 13% to napisy końcowe i
kilka mocnych scen, to jeżeli film w ogólnym rozrachunku daję dobre wrażenie to w wyżej wymienionych
okolicznościach na ocenę dopuszczalną, max dostateczną.

Rozumiem, że dla niektórych całość tworzyła "niesamowity japoński klimat", gdzie torturowanie
to wisienka na torcie. Dla mnie jednak, to kołysanka nagrana na starej kasecie, która pod koniec
zaczęła się zacinać i zgrzytać, by przebudzony sceną z człowiekiem w worku, skończyć oglądanie z
minimalnym zadowoleniem, że oglądałem jednak ciekawy film.

Ode mnie 2+/5 więc, 5/10.