Jak widać coraz więcej twórców filmowych łączy film psychologiczny, czyli głębokie kino zmuszające do refleksji z na pierwszy rzut oka bezsensownym kinem akcji. Pomimo, że nasze społeczeństwoj jest coraz bardziej dojrzałe to i tak niestety spora większość woli iść do kina na bezsensowną strzelaninę. A niestety coraz większe wymagania budżetowe zmuszają do większych zwrotów za film, a przy pokazaniu tylko tego co reżyser chciał pokazać, film mógłby się zwrócić w jednej dziesiątej. Stąd tak śmiałe posunięcie w stworzeniu nowego gatunku filmowego. Jednak ku mojemu zdziwieniu jeszcze żaden taki film mnie nie zawiódł, a Hanna jest idealnym przykładem. Z początku na pozór głupia fabuła o dziewczynce, która zabija pięć razy wiekszych od siebie mężczyzn, ale już po paru minutach widać, że w tak ciekawy sposób reżyser pragnie pobawić się sztuką kinematografii, nami i przekazać coś ważnego.