Drugie moje spotkanie z Solondzem. Równie interesujące i jeszcze bardziej odpychające zarazem.
Jon Lovitz opowiadający jakieś głupoty w pierwszej scenie kazał mi się zastanowić czy to na pewno film dla mnie. Okazuje się że był to tylko epizod, a właściwi bohaterowie mają dużo ciekawsze problemy z samymi sobą. Poznajemy szereg dziwaków, którzy zdefiniowali "szczęście" w sposób który nie spodobałby się reszcie społeczeństwa. Od początku wiadomo, że osiągnięcie go będzie bardzo trudne. Co więcej pytanie czy faktycznie "szczęście" którego poszukują da im spełnienie nurtuje mnie do teraz. Czasami wydaje mi się że (nawet odrzucając moralne uprzedzenia) marzenia tej gromadki są jedynie krótkimi przyjemnościami, które w żaden sposób nie zagwarantują im dobrego samopoczucia na zawsze.
Pytania stawiane przez reżysera nie są głupie. Sam film także, choć przekracza granice dobrego smaku o kilka długości. Podobał mi się styl Solondza który opiera się również na podobnym aktorstwie. Obsada nie miała wyraźnie wiele do gadania przy kreowaniu postaci. Mówią one w podobny sposób wypowiedzi, kamienną twarz i zachowują powagę, nawet gdy z ich ust wychodzą największe absurdy. Przy tym nadal są olbrzymimi indywidualnościami, tylko że świat który rozgrywa się w około wyraźnie nie potrafi się śmiać. Dzięki temu widzowie mogą to robić za nich z nawiązką.
Oryginalny, mocny, zabawny, obrzydliwy. Warto, choć nie wszyscy pewnie wytrzymają 2 i pół godziny z taką bandą.