Ciekaw jestem, które dokładnie wątki z biografii Hłaski zostały przenienione na ekran przez Feliksa Falka? Które motywy, epizody, z życia Marka stanowiły punkty odnisienia dla naszkicowania postaci Idola? Trudno bowiem po tych 90 minutach nie odnieść wrażenia, że Korton to rzeczywiście uosobienie cech Hłaski.

Faktem natomiast jest, że ludzie mają skłonność do heroizacji czynów i mitologizowania postaci, ktore odeszły. Szczególnie tyczy się to osób starszych, emocjonalnie związanych z tymi postaciami, osobami, dla których strata bliskich jest ciosem od życia. Wady i słabości są bagatelizowane, zaś dokonania i zalety rosną podlewane subiektywizmem relacji. Rodzi się mit o jednostce, zlepiony z fragmentarycznych opowieści znajomych, uzupełniony własnym wyobrażeniem o danej osobie.
Falk słusznie zauważył, że granicę między obiektywnym scharakteryzowaniem osoby, a tworzeniem jej wyimaginowanej kreacji jest bardzo łatwo przekroczyć.

Tomek Sołtan w swoim dążeniu do prawdy o Idolu całkowicie zatracił swoją tożsamość. Bezkrytycznie wcielił się w postać Kortona, tracąc świadomość, że jest tylko jego kserokopią, powieleniem, kalką. Wady swojego idola Sołtan przekłuł w zalety, racjonalizując je dystansem do świata i twórczą niezależnością.

W moim odczuciu spotaknie Sołtana z synem Kortona w domu dziecka, otworzyło mu oczy, że ważniejszą schedą po swoim Idolu jest nie jego kreacja, lecz syn.