III część książki 'Kosogłos'

Ja z początku byłam rozczarowana 'Kosogłosem', chyba ze względu na to, że wojna przysłoniła wszystko, dosłownie wszystko, przyćmiła nawet bohaterów. Ale w ogólnym rozrachunku takie poprowadzenie akcji ma swój cel - i jest w pełni na miejscu. Ostatecznie - książka b.dobra :) Co do tego zakończenia - przyznam, że choć może nie przepadam za tandetnymi wyznaniami miłosnymi, to jednak chętnie poczytałabym sobie trochę lania wody w wykonaniu Peety i Katniss :> ale... jak już przemieliłam to wręcz 'ostre' (w sensie nie gładkie ;) zakończenie, to uznałam, że pasowało ono do charakteru całej książki i walnięcie tony cukru na ostatnich stronach byłoby zwyczajnie banalne. Koniec końców - wszystko w tej książce (i w całej serii) po prostu grało. Pozdrawiam :)

"Kosogłos" jest książką, która ma nam pokazać przemyślenia bohaterów, to, jak się zmienili. Johanna kieruje nawet w pewnym momencie takie słowa do Katniss: "(...) nadal czujesz się tą dziewczynką, która zgłosiła się do Igrzysk za swoją siostrę?".
W zakończeniu powieści podobało mi się to, że nie było takiego... wyidealizowania. Jest tam jakiś element, który ma za zadanie przedstawić, że mimo wszystko można iść dalej, ale nie ma żadnego "I żyli długo i szczęśliwie."
Mamy dokładnie pokazane, jak wojna wszystko zmieniła, ile ofiar pochłonęła, a także to, jak pewne wydarzenia wstrząsnęły bohaterami, ich rozterki i trudne decyzje. Bohaterowie jakoś sobie radzą, ale już absolutnie nie są tacy, jak byli wcześniej, między innymi - a może szczególnie, zwłaszcza w przypadku Katniss - właśnie przez stratę bliskich.
Podobał mi się też bardzo wątek z tym "pisaniem książki", na który wpadła Katniss. Jest tam zawarte wszystko - ta sytuacja uświadamia nam przede wszystkim jeszcze bardziej, że osoby, które zginęły, nie zostały w żadnym wypadku zapomniane. Ich poświęcenie nie poszło na marne. Do tego dochodzi jeszcze ukazanie wspólnej pracy Katniss, Haymitcha i Peety nad dziełem - ich zaangażowanie w to, by pokazać wszystkich tych, którzy odeszli, ale walczyli... moim zdaniem coś wspaniałego.
Co wy o tym sądzicie?

"Mój niedosyt wynika pewnie z tego, że jestem nieuleczalną romantyczką z sentymentem do nieco tandetnych
miłosnych wyznań."

" Co do tego zakończenia - przyznam, że choć może nie przepadam za tandetnymi wyznaniami miłosnymi, to jednak chętnie poczytałabym sobie trochę lania wody w wykonaniu Peety i Katniss"

Ja nie jestem zwolenniczką przesłodzonych kwestii, ale dlatego chciałabym, w tym miejscu dodać, że dla mnie nie było by chyba piękniejszego wyznania miłości, niż takie, jakie padło w książce. Podoba mi się, że Katniss nie wyznała miłości Peecie ot tak, tylko słowami gry, która stopniowo przywracała go do dawnego siebie, sprzed osaczenia. "Kochasz mnie. Prawda czy fałsz?" Moim zdaniem to było naprawdę mocne. To Peeta był od mówienia o uczuciach, racja? Katniss była od mocnych faktów. "Prawda".

Właśnie skończyłam czytać "Kosogłosa" i muszę przyznać, że pozostawił on mi wielki niedosyt.. czegoś było za dużo, czegoś innego mi brakowało, czegoś innego oczekiwałam.. nie wiem, może jeszcze nie do końca wszystko przetrawiłam i nie pozostawiłam za wiele czasu na refleksję czy spokojne rozprzestrzenienie się we mnie wszystkich emocji wywołanych lekturą. Nie mówię, że książka jest zła - wręcz przeciwnie, jest niesamowita, nie opiera się na banałach, których można by się spodziewać, szeroko ukazuje przemianę bohaterów, zaskakuje. Myślę, że to, co wywołuje mimo wszystko odczucie niedosytu czy wręcz jakiegoś tam niezadowolenia, jest chyba sposób w jaki jest ona napisana.. Szczególnie jeśli chodzi o zakończenie.. Mnóstwo skrótów myślowych, pourywane sceny, niedopowiedzenia, tak jakby upchnięcie na kilku stronach długiej historii, która powinna zająć ich o wiele więcej... Niezwykle silnie to odczułam zwłaszcza w momencie kiedy Katniss wraz z resztą swojego oddziału poprzebieranego za mieszkańców Kapitolu opuścili kryjówkę u Tigris nieprzerwanie ciągnąc się już do końca książki... od tego momentu miałam już wyraźne wrażenie, że autorka zmęczyła się pisaniem i postanowiła szybko zakończyć cykl zabijając na prędko pare bohaterów, dodając na szybko jakąś intrygę czy zwrot akcji, który miał zaskoczyć czytelnika, ale jakby absolutnie nie dbała już o jakoś tego co pisze, skupiając się jedynie na treści... Zabrakło mi opisów, rozwinięcia, głębi tego, co czytałam.. Szkoda, bo jak już pisałam, książka jest niesamowita pod względem treści; ciekawy rozwój wypadków, świetne zakończenie, niebanalne wybory bohaterów.. Jednak niechlujnie to wszystko napisane. Szkoda, bo jednak poza historią i ciekawymi pomysłami jakoś i styl pisania przyczynia się istotnie do odbioru dzieła! I myślę, że tutaj, w "Kosogłosie", autorka bardzo zawiodła, zwłaszcza w końcowej części książki. :(

Dla mnie "Kosogłos" jest rewelacyjny i prezentuje zupełnie inny poziom niż pozostałe części. Pierwsze dwie były dla mnie jednak wciąż powieściami młodzieżowymi, z bardzo dobrym pomysłem i wielowymiarowymi postaciami, ale w sumie średnim warsztatem literackim i czasami koszmarnymi dialogami. Trzecia część zupełnie na tym tle się wybija - jest świetnym obrazem koszmarności wojny, zgubności rewolucji, okrucieństwa obu stron i bardzo cienkiej granicy między bezmyślnym krzywdzeniem ludzi a walką o słuszną sprawę. Rozumiem, że fani trójkąta K-P-G mogą czuć niedosyt po drugiej części, gdzie poświęcono mu dużo uwagi [na marginesie drugi tom poza pomysłem na igrzyska był dla mnie nużący, a porażkę stanowiło turnee, gdyż spodziewałam się, iż dokładniej przedstawią pozostałe dystrykty]. W trzeciej części autorka zrezygnowała z wątku romantycznego na rzecz powieści czysto wojenno-psychologicznej i w sumie chwała jej za to. Dzięki temu w trylogii każdy znajdzie coś dla siebie: pierwszą część polubią fani powieści przygodowych, drugą nieco bardziej romantycznych, a trzecia - powinna zaspokoić gusta każdego wymagającego czytelnika. Zastanawiam się tylko jak zekranizują "Kosogłosa" - tym razem granica wiekowa ustawiona na 12 lat raczej nie przejdzie;) Pozdrawiam:)

Szczerzę mówiąc trzecia cześć jest delikatnie rozczarowująca postawą bohaterów jak i fabułą. Zacznijmy od fabuły i akcji. Początek książki rozkręca się bardzo powoli dopiero później wszystko nabiera tępa, ale niestety wątki które pojawiają się już (niestety)na samym końcu są omówione dosyć pobieżnie a to wielka szkoda, bo j po krótkiej ost rozmowie Katniss z więzionym prezydentem można wywnioskować, że to o czym dyskutują, było by czymś na co warto zwrócić uwagę na troszkę więcej niż kilka kartek książki. No i śmierć Prim tu do końca nie jestem pewna czy jest to rozczarowujące czy raczej frustrujące, że tak się stało, dla mnie cała akcja książki delikatnie traci sens bo w końcu od pierwszego tomu bohaterce chodziło o to by uratować siostrę(póżniej pojawiło się kilka innych spraw dla których warto było podjąć walkę) a w efekcie jej działania w końcu i tak prowadzą do jej śmierci. Co do bohaterów zawiodła mnie postawa głównej bohaterki jak i jednego z trybutów dokładniej Finicka, oboje zostają przedstawieni jako załamani psychicznie ludzie nie dający sobie rady z tym co zdarzyło się w ich życiu. To mi trochę do niego nie pasuję bo co się stało z facetem który w drugim tomie patrzył jak jego mentorka idzie na śmierć a mimo to ochraniał Peete i Katniss bez zawahania? wiem, że w tym tomie górę wzięły uczucia, ale jakoś średnio mi to pasuje do 14 latka który walczył na igrzyskach o własne życie a później był mentorem innych walczących. Takie samo odbieram główną bohaterkę nie pasuje mi jej opis z III tomu do poprzednich przedstawionych w książce, przecież to była silna odważna dziewczyna może troszkę egoistyczna, ale jednak waleczna a w 3 tomie już miałam dosyć czytania o jej problemach emocjonalnych po za tym chyba nie do końca taką rolę myślałam że będzie ogrywać w rebelii. reszta jest pokazana dość fajnie widać jak wojna zmienia ludzi Gale jest dobrym przykładem choć od początku odnosiłam wrażenie że życie jego wrogów nie jest dla niego dość istotne i wartościowe, ale wyraźnie zostało to zaznaczone w książce i ciekawy dla czytelnika był manewr z zachowaniem Peeta w stosunku do swojej partnerki z igrzysk to było dość mocne i w końcu bohater stał się facetem wyraźnym który potrafi powiedzieć swojej miłości co o niej myśli i zadać kilka trudnych pytach, choć jego dochodzenie do siebie było dość mozolne i w końcu nastaje szybki moment i dokładniej mówiąc musiałam się dobrze wczytać kiedy się to stało,ale w efekcie w którym znów troszczy się o bohaterkę, ale za sam pomysł wątku nie zwracam na to uwagi:) Podsumowując bardziej podobały mi się dwie poprzednie części ale 3 jest ich fajnym uzupełnieniem, co do filmu jest fajnie zrobiony aktorzy grają dobrze i są dobrze dobrani właśnie większość tak sobie wyobrażałam, a co do pozmienianych wątków nie możemy być na to źli w końcu to jest film na podstawie książki a nie o treści w książce:) więc nie powinniśmy chyba specjalnie ich porównywać tylko spojrzeć na nie jak na coś oddzielnego, albo jak na alternatywne dla wątków, które już znamy, choć i tak uważam że jak na ekranizację zmian nie jest aż tak wiele jak zazwyczaj się zdarza. Szczerze mówiąc liczę na zmiany w ekranizacji 3 części że w filmie bohaterzy nadal będą silnymi osobowościami walczącymi a nie będącymi twarzą wojny lżejszej wersji kapitolu

Czytając Twoją wypowiedź mam wrażenie jakbym sama ją napisała. Zgadzam się z nią w 99%. Podobnie jak Ty liczyłam na inne zakończenie, byłam wręcz w szoku w jakim tempie rozwija się akcja na samym już koncu - zarówno jeśli chodzi o zakończenie wojny jak i o wątek miłosny. Zupełny przeskok, bo na początku akcja rozwija się bardzo powoli, a pod koniec taki nawał faktów i zdarzeń, że w pewnym momencie trudno się połapać.
Sytuacja kiedy Peeta zostaje w końcu odbity i zamiast rzucić się sobie w ramiona z Katniss chcę ją zabić, jest dla mnie strasznym obrotem sprawy - byłam ogromnie zaskoczona i trochę nawet zawiedziona. Spodziewałam się "wylewu" miłosci i tak jak Ty kilkunastu stron na temat ich ponownego zbliżenia się. Do końca liczyłam na typowe "żyli długo i szczęśliwie".
Za to autorka w świetny sposób przedstawiła na końcu postać Katniss - totalny wrak psychiczny ..totalna destrukcja umysłu i wyniszczenie po zakończonej wojnie.

Tak więc śmiało mogę powiedzieć, że po przeczytaniu ostatniej części został mi mały niedosyt. Za mało wyjaśnień i za szybki obrót spraw. Wiele niedopowiedzień jeśli chodzi o zakończenie wojny, śmierć Prim, powrotu do 12 Dystryktu itd.
Jednakże w żadnym stopniu nie krytykuję, ani tej ani żadnej innej części trylogii. Jest to wspaniałe dzieło. Jestem ogromnie ciekawa i nie mogę się juz doczekać ekranizacji ostatniej części.

Natomiast jeśli chodzi o dobór aktora. Josh Hutcherson - TAK JEST wybór wprost IDEALNY. Uważam, że Josh jest stworzony do tej roli.

Pozdrawiam :)