Ot, horror, który nie jest horrorem, zaskakujące zakończenie, które nie zaskakuje, klimat, którego nie ma i... Można by tak w nieskończoność. Film nieudany; po reżyserze 28 tygodni później spodziewałem się o wiele więcej. Tymczasem dostałem coś nieokreślonego: ni to baśń, ni to horror. Ciągnie się to w nie wiadomo jakim kierunku (a kiedy już wiadomo, to jest za późno, by odzyskać stracony czas), rzucając na prawo i lewo banałami o traumie z dzieciństwa czy poświęceniu rodziców dla dzieci. Dorzućmy do tego cukierkowe zakończenie i otrzymamy coś, co przy większej powściągliwości reżysera mogłoby być nadającym się do oglądania dramatem obyczajowym z cyklu Życiowe historie. Po horrorze - filmie strasznym, niekiedy krwawym, wypełnionym akcją, a przynajmniej klimaterm - spodziewać się należy czegoś zupełnie innego, tego zaś Intruders nie daje. Na plus zaliczyć nie można również muzyki, działającej na zasadzie "tu-masz-się-bać" oraz fabuły, w której niedokończone wątki rażą na kilometr. Jednym słowem, Intruders polecić się nie da. Lepiej wrócić do starej szkoły: mimo upływu lat, Inni i Szósty zmysł to w kategorii horror z suspensem nadal pierwsza liga.