Żadne wartości wyższe nie decydowały o wysłaniu wojsk do Wietnamu - liczyła się wyłącznie logika zimnowojenna i próba uzyskania równowagi w Azji z Sowietami (podobnie jak w Korei). Czysta geopolityka z wartościami, jako kwiatkiem do kożucha i ostateczną klęską, która sprawiła, że USA wycofało się niemal całkowicie z Dalekiego Wschodu. A jeśli chodzi o ten film, jako źródło o funkcjonowaniu państwa, to byłbym ostrożny, bo Stone zdecydowanie wyolbrzymia pewne rzeczy. Jasne, że wywiad zawsze będzie grupą wpływu, tyle że w USA tych grup jest co najmniej kilka, o często sprzecznych interesach, co sprawia, że żadna z nich nie jest w stanie aż tak mocarna, jak Stone pokazuje.Obraz budowany przez Stone'a jest bardzo sugestywny, ale traktowanie go jako faktów jest ryzykowne.

Mówiąc "wartości wyższe" miałem na myśli aspekty ideologiczne. Zimna wojna była wyjątkowym konfliktem, gdyż między uczestniczącymi w niej stronami nie doszło do bezpośredniego konfliktu. Najgroźniejszym momentem był tzw. kryzys kubański, który został jednak zażegnany przez JFK i jego administrację. Oczywiście zimna wojna była okresem wzmożonej aktywności agencji szpiegowskich z racji polityki izolacji państw bloku wschodniego. W moim odczuciu decyzja o przyłączeniu się armii USA do wojny w Wietnamie była słuszną decyzją. CIA zorientowało się, że Rosjanie wprowadzili w życie przebiegły plan instalowania komunizmu w krajach trzeciego świata. Trzeba było się temu przeciwstawić. Problem z II wojną indochińską nie leżał w aspekcie ideologicznym. W tamtym okresie KGB nie szczędziło grosza na wspieranie organizacji sprzeciwiających się polityce USA (WPO chociażby). Pacyfiści prowadzili rozległe działania propagandowe, w skutek których morale wyjeżdżających do Wietnamu żołnierzu były bliskie zeru. Do tego należy dołożyć niekompletny proces rektutacyjny i już mamy przepis na porażkę. Kubrick dość ciekawie opisał ten proceder w filmie Full Metal Jacket. Poważnym błędem dowództwa Stanów Zjednoczonych było zlekceważenie Wietkongu. Nie zdawali sobie sprawy do jakiego stopnia potrafi się zmobilizować ludność tubylcza, aby odeprzeć obcych najeźdzców. Gwoździem do trumny było pozyskanie przez KGB agenta, Johna Walkera, dzięki któremu Rosjanie odczytali wszystkie zaszyfrowane rozkazy dotyczące nalotów na pozycje Wietnamskie.

Hmm oczywiście zdaję sobie sprawę, że w Stanach działa bardzo silna grupa lobbystów, o niejednokrotnie sprzecznych interesach. Po prostu chciałem podkreślić, że w obrazie Stone'a jest wiele prawdy.

Doktryna powstrzymywania była oficjalną doktryną polityczną USA od 1946 lub 1947, czyli od początku II wojny światowej. Polegała ona na tym, że USA nie będą dążyły do otwartego starcia z ZSRR, ale będę powstrzymywać jego ekspansję (bezpośrednim powodem był sukces komunistów chińskich). Po pierwszych sukcesach (Grecja, w części Korea) szybko okazało się jak krótkowzroczna była to polityka, gdyż dekolonizacja Afryki, gdzie nowe państwa często sięgały po rozwiązania komunistyczne czy marksistowskie, pokazała że zastosowanie jej wymaga działania na wielu frontach jednocześnie, poza tym właśnie Chiny, jako drugie mocarstwo komunistyczne, dały nadzieję na rozbicie obozu sowieckiego od środka (szczególnie po śmierci Stalina) i udowodniły że rozwój komunizmu na świecie nie równa się wzrostowi potęgi ZSRR

Łączenie zamachu na Kennedy'ego z wojną w Wietnamie, jakąś totalną polityką zagraniczną jest nadużyciem Stone'a - mamy tu mit, który nie bardzo broni się w zderzeniu z faktami, wieloma dokumentami CIA, gdzie Kennedy wcale taki miękki nie był.

Kennedy wygrał w jakimś stopniu kryzys kubański, bynajmniej nie opowiadał się za wycofaniem wojsk z Wietnamu, a za całej jego kadencji to zaangażowanie rosło, jednocześnie zgodził się na operacje CIA mające likwidować komunistycznych przywódców w III świecie, a więc historia ala Stone - jest skrajnie idealistyczną wersją Ameryki, że gdyby żył Kennedy - to... i tu można wpisać wszystko.

Wojna i wartości wyższe? Raczej nie