Całkowicie zgadzam się z Twoją opinią. Przed seansem miałam trochę obaw, bo nie chciałam trafić znów na jakiś mega przygnębiający/ smutny film w stylu polskiego "Chce się żyć". Na szczęście, w "Ja w środku tańczę" udało się zachować równowagę pomiędzy poważnym tematem filmu, a humorem - w filmie nie brakowało nawet czysto komediowych scen np. koncert tego pożal sie boże piosenkarza w ośrodku, rekrutowanie pracownika opieki, wizyta z piękną Siobhan w starym ośrodku czy wreszcie wyszczekany, buntowniczy Rory, który wciąż prowokował konfliktowe sytuacje :) Niewiarygodne, że tak ciężką, emocjonalną historię udało się opowiedzieć z dużym dystansem, nutą ironii, nie robiąc z tego wyciskacza łez. Opowiedzieć z wielkim humanizmem o ludzkiej determinacji, godności, zmaganiu się z przeciwnościami i wydawałoby się beznadziejną sytuacją oraz drodze do osiągnięcia niezależności, to wielka sztuka.