Oglądam ten film, oglądam. Raz, drugi, trzeci... Dramat biograficzny to nie jest, dramat psychologiczny tez nie, kino sensacyjne tylko momentami. Historia całkiem zgrabnie opowiedziana, realia historyczne poprawnie przedstawione, tylko dramaturgia postaci gdzieś zniknęła. Taki „Rekrut” z Al Pacino, czy „Zawód: szpieg” z Robertem Redfordem sprawnie nakręcone angażowały widza do samego końca. Tymczasem w „Jack Strong” zamiast faceta z krwi i kości, a przede wszystkim jajami mamy trochę papierowa, trochę podręcznikową postać. Idealnie widać to w konflikcie z dorastającym synem. Niedopowiedziany konflikt z małżonką schowaną na drugim planie. Podręcznikowy przykład konfliktu pokoleń. Trudno się widzowi z nią identyfikować, czy poróżnić. Gdzie emocje, wyraziste przedstawienie motywacji takiego właśnie, a nie innego postępowania? Trochę tez fałszu czuć, stad zarzut hagiograficznego potraktowania życiorysu głównego bohatera. Każdy, kto zna historie PRL nie uwierzy, że w tym właśnie momencie-w II połowie 1981 roku- Polska zagrożona była zewnętrzną interwencja zbrojna. Ja tego nie kupuje. Kukliński był wzorowym reprezentantem systemu komunistycznego, lojalnym, oddanym swojej pracy, posłusznym. Żołnierzem LWP i oficerem sztabowym. Do pracy w Sztabie Generalnym trafiali tylko starannie dobrani, dokładnie sprawdzeni ludzie. Nie każdy mógł, a i nie każdy chciał (znam takich oficerów) podejmować takie ryzyko. Kukliński był hojnie wynagradzany przez system za swoje oddanie i wierność. 99% osób zaglądających na filmweb nawet nie zwróci na pewne niuanse uwagi, bo PRL zna tylko i wyłącznie z opowiadań babć, dziadków, prababć i pradziadków. Swoboda wyjazdów za granice, gdy dla większości paszport był tylko marzeniem, zagraniczny samochód, w kraju w którym motoryzacja dopiero raczkowała, dobry alkohol z Pewexu, a w sklepach przysłowiowe pol litra sprzedawane po znajomości spod lady, kupno w reprezentacyjnej dzielnicy Warszawy domku jednorodzinnego, gdy ludzie latami czekali na przydział mieszkania w bloku z wielkiej płyty, często wegetując w domach bez cieplej wody i kanalizacji. Kukliński był też wyrazistą osobą, lubiącą życie, towarzyską, inteligentną, dowcipną, podobno przystojny. Znany z licznych, często wyolbrzymianych przygód i podbojów miłosnych. Cóż, tego w filmie zabrakło, reżyser, scenarzysta zapomniał-w imię czego?-o jajach. Jeśli bal się, ze na pokazy filmu wstęp wzbroniony będą miały szkolne wycieczki, to życia nie zna. Nastoletni chłopcy i dziewczęta już niejedną pozycję i konfigurację wypróbowali, a i z pewnością nagrali. Taki to jest film niedopowiedziany, niejednoznaczny, zbyt wygładzony. Piękna scena końca pokazująca, że główny bohater pozostał do końca samotny i niezrozumiany płacąc koszmarna cenę za swoje wybory....