Tak się składa, że nawet nie mam porównania z innymi
dziełami, które powstały o Jane Eyre. Starszych wersji
kinowych nie widziałem (może to nawet wstyd się
przyznawać), a serialowych wzniesień nie doznałem z racji
bardzo rzadkiego dotykania filmów w takie formie. Więc
szczerze piszę, że ''Jane Eyre'' jest historią nową. Lecz o ile
ona sama, jeszcze by jakoś uszła, mimo częstego grymasu
rozzłoszczenia na sceny jakie przedstawia, o tyle ukazanie jej
przy pomocy aktora, bo to on był przecież głównym
narzędziem, jest sztuczne i koszmarnie meczące.
Pozbawione przede wszystkim prawdziwych emocji, obok
których nie da się przejść obojętnie w takim kinie. Bo Miłość
musi być emocjonalna. Często jest nieszczęśliwa, ale niesie
za sobą małą rewolucję. Tu mamy szorstkość w wymowie i
przekazie. Nieszczęśliwa egzystencja i zepsucie
społeczeństwa wywyższającego się ponad tych bezradnych,
frustracje, fałsz, a co najważniejsze i żałośniejsze,
sztuczność, bije z tych ludzi na kilometr. Potrafią oni
sprowokować oglądającego. Niestety oliwy do ognia
dolewają sami aktorzy, a zwłaszcza para głównych
bohaterów, którzy grają bez świeżości, polotu i rozmachu,
pokazując nam, że projekt ich delikatnie męczy. Bo jeżeli
spora część filmwebowiczów uważa, że w innych wersjach
''J.E.'' była siła nieszczęśliwej i bezsensownej miłości, to tutaj
tej siły jak nic nie dostrzegam. Ona jest po prostu wyblakła i
obojętna.
Poza tym sztuczna i obłudna elokwencja aż mnie dusiła.
Sceny w sierocińcu okrutne i moim zdaniem te dzieci wypadły
najbardziej wiarygodnie z całego tego towarzystwa.
Pozbawianie innych z ich godności, obdzieranie ich ze
szczęścia i wlewając w nich samą gorycz, tak jak to było w
przypadku tym małych dzieciaków, to barbarzyństwo!
Bo sama opowieść jest i tak interesująca, ale potrafi zadławić
swą brutalnością.
Film posiada za to ciekawą formę obrazu. Pozbawiony w
dużej mierze kolorytu, ale nie to żeby był czarno - biały, ubrany
w szarości, blade zgniłe zielenie, rozmyte brunatno niebieskie
niebo, ciemno białe lub szarawe ubrania, blade twarze jakże
angielskie, zalatujące chłodem, potrafiły aż zniesmaczyć i
oddać uczucie zimna. Z tym zimnem które bije od ludzi, tworzy
bardzo trafny zestaw, ale jakże odpychający.
Piękna jest za to muzyka, która unosi się w powietrzu wśród
tego chłodu. Mroczna, dramatyczna i taka szarpana. Dobrze,
że chociaż ona potrafi poruszyć i szarpnąć emocjami. Miałem
wrażenie, że słucham dzieł Clinta Mansella, a nie
Marianellego. Całe szczęście też, że od czasu do czasu
można ogrzać się przy ogniu, który płonie i rzuca jaskrawy
naturalny kolor na widza. Niestety w całej tej
przenieszczęśliwej historii, jest tego zdecydowanie za mało,
abym mógł dać więcej niż 5/10 i stwierdził, że jest nieźle.
Pozdrawiam