>> Ówczesne Hollywood nie mogło się "poszczycić" takim współczynnikiem zażydzenia co dzisiejsze, więc i produkcje filmowe nie były tak przesiąknięte wszechobecnym nihilizmem i tzw. "postępem". <<

Złota myśl tego długiego posta. Podkreślam, bo tak przenikliwy umysł rzadko się zdarza, nawet tutaj.

tak ironia w pełni wskazana,
ja po tej myśli przestałem dalej czytać...

Brawo. I celnie, i dowcipnie.

Czy ty oglądasz jakiekolwiek westerny poza stworzonymi przez świętego i nieskazitelnego w swoim kunszcie Sergia Leone. Opierasz się tylko na porównaniach do "Dobrego..." i Pewnego razu...", nie mówiąc już o dzielącej te filmy dekadzie.
Po pierwsze, sceny bijatyk były żywsze od większości ówczesnych westernów razem wziętych. I nie wiem, jak można się tu uczepić gry aktorskiej. Jack Palance za bardzo nie poszarżował jako rewolwerowiec, ale samym sposobem chodzenia budził taki respekt, jak Frank w "Pewnego razu na Dzikim Zachodzie". Poza tym Brandon De Wilde, który w przeciwieństwie do wielu dziecięcych aktorów nie irytuje, a sceny z jego udziałem ogląda się co najmniej dobrze. Idealnie dobrany Van Heflin, który podobną rolę niezłomnego ranczera zagrał w "15:10 do Yumy". Co do dłużyzn, to zależy jak dla kogo. Przyjemnie się oglądało bójkę Shane'a z Joem, szczególnie dobre było ukazanie panikującego bydła. Dłużyzny nie są złe, jeśli dobrze się je robi. Ile trwała pierwsza scena w "Pewnego razu na Dzikim Zachodzie"? 15 minut na stacji kolejowej? A w tym czasie co? Trzej kolesie siedzą przez kwadrans, aż przyjdzie ktoś i ich zastrzeli. To też można uznać za dłużyznę więc nie krytykuj (oczywiście ta scena na stacji to arcydzieło;).
"Dalej przez 20 min , nasi bohaterowie zastaniwiają się czy zabić gnoja co zabil im kumpla."
Tak, u Leone to pewnie w pół minuty ktoś by tam poszedł i pozamiatał. Ale pomyśl, że to byli zwykli farmerzy, a nie Eastwoodowie. Paru ludzi, którzy pewnie nie umieli dobrze strzelać, miało zabić zawodowego mordercę i resztę bandy?
"Shane dostaje 5 raz ykrzesłem wpierdziel od dziada a mimo to nawala jak po 50 kawach"
U Leone główny bohater może bez mrugnięcia zabić kilku przygotowanych do pojedynku ludzi, ani razu nie chybiając.
"Jeździec znikąd" opowiadał o prawdziwych problemach tamtych czasów, konflikt potężnych ranczerów z drobnymi farmerami jest istotnym fragmentem w dziejach amerykańskiej historii. Sam Shane jako postać stanowi pewną ikonę, symbol. Na motywie jeźdźca znikąd Leone bez wątpienia się wzorował, a jego Człowiek Bez Imienia i Harmonijka to nie był nowatorski pomysł.

ten film to poprostu zwykŁy KICZ. Nie ma co sie rozwodzić i budować teorie...