Jestem

Kiedy zachoruje dziecko, rodzice zawsze bardzo to przeżywają. Stres jest tym większy, gdy maluch musi iść do szpitala, niekiedy na wiele tygodni. Jak zostawić go samego w obcym miejscu, wśród obcych ludzi, w dodatku cierpiącego? Szpitale coraz częściej wychodzą naprzeciw rodzinom, które znalazły się w takiej sytuacji i umożliwiająKiedy zachoruje dziecko, rodzice zawsze bardzo to przeżywają. Stres jest tym większy, gdy maluch musi iść do szpitala, niekiedy na wiele tygodni. Jak zostawić go samego w obcym miejscu, wśród obcych ludzi, w dodatku cierpiącego? Szpitale coraz częściej wychodzą naprzeciw rodzinom, które znalazły się w takiej sytuacji i umożliwiają rodzicom przebywanie z chorym dzieckiem na terenie szpitala. Kłopot w tym, że placówki medyczne nie są do tego przystosowane, nie mogą zapewnić matkom i ojcom odpowiednich warunków i pobyt rodziców tam, choć bardzo pomocny dziecku, jest dla nich bardzo wyczerpujący nie tylko psychicznie, ale i fizycznie. Tygodniami, miesiącami, a czasami wręcz latami towarzyszą pociechom w chorobie, porzucając dotychczasowe życie. Rezygnują z pracy, zaniedbują resztę rodziny po to, aby chore dziecko nie czuło się w szpitalu samotne. Często szpital staje się dla dzieci i rodziców drugim domem: tam spędzają większość swojego czasu, tam śpią, jedzą i walczą z chorobą. Bohaterami filmu jest troje rodziców i ich dzieci: mama Ali chorej na serce i zespół Downa, tata Patrycji cierpiącej na nerki oraz mama Dawida - chłopca chorego na raka. Obserwujemy ich codzienne życie w szpitalu, dni składające się z drobnych szpitalnych zdarzeń - wspólnych posiłków, zabiegów, zabaw, ale i chwil dramatycznych - kiedy stan dziecka się pogarsza, następuje zaostrzenie dolegliwości czy zbliża się operacja. Film Macieja Adamka to piękna, wzruszająca i przejmująca opowieść o miłości, oddaniu, poświęceniu, jakie tylko rodzice potrafią okazać dzieciom. [filmpolski.pl] więcej