Film, który swoją powolnością i próbą stworzenia tzw. "atmosfery" ma nas przekonać, że mówi o czymś ważnym - a mówi tak naprawdę o wszystkim i o niczym. Dziewiczy Aleksiej otwiera się na świat zewnętrzy i traci dar, a my w międzyczasie oglądamy pseudozderzenie nowoczesne-naukowe vs. tradycyjne-uduchowione (+ ksenofobiczne - taki mały psikus, żeby było bardziej "artystycznie"). Śmiech na sali. To może mnie co najwyżej śmieszyć i martwić zarazem. Natomiast do furii doprowadza mnie, ciągłe i w obecnych czasach robione zdecydowanie na pokaz i na siłę, zatrzymywanie obrazu Polski i pewnie Rosji też kilkadziesiąt lat wstecz. Wiem, że zachód uwielbia napawać się tą różnicą, szokiem kulturowym i stereotypami, ale jak to ma się zmienić skoro nasi reżyserzy utwierdza ich w tym przekonaniu? To ciągłe wybiernie pola z rozwalającą się fabryką w tle, kilkakrotny najazd kamery w jednej scenie od tej samej strony, by "ładne" pokazać kominy, krowy na drogach (które zresztą mogą być tylko polnymi dróżkami), o ubraniach już nawet nie wspomnę - tanie chwyty i nic więcej. Wystarczy wspomnieć o nienawiści do Żydów, dorzucić dewotyzm i babę z przesadnym makijażem i złotym łańcuchem i obraz Polski gotowy! RĘCE OPADAJĄ! Naprawdę pani Holland czasem warto nie mówić (i nie kręcić) nic, gdy nie ma się nic do powiedzenia.