Kabaret

Bob Fosse był pierwszym, który przełamał barierę niepodważalnego przez lata sposobu myślenia o musicalu... Widowisko musicalowe zdolne było powiedzieć więcej na temat psych-społecznych korzeni nazizmu niż tuziny uczonych traktatów - coś takiego wydawało sie dotąd absolutnie nie do pomyślenia, a przecież właśnie takim osiągnięciem artystycznym jest ten niebanalny i znakomicie zrobiony film...

więcej:
Marek Hendrykowski, Musical jako arcydzieło, w: "Kwartalnik Filmowy", nr 12-13, 1995/1996, s. 208-218

Małgorzata Radkiewicz, Bob Fosse - Show must go on..., w: Mistrzowie kina amerykańskiego. Bunt i nostalgia, red. Ł. Plesnar, R. Syska, Kraków 2007

(O "Kabarecie" - rozdział "Kabaretowy ogląd rzeczywistości", s. 249-253)

Otto Dix, Portret Sylwii von Harden, 1926
(Musee National d'Art Moderne, Centre Georges Pompidou, Paryż)

"Muszę panią namalować! Muszę koniecznie! Pani reprezentuje całą epokę!" - wykrzyknął Otto Dix, spotkawszy na ulicę dziennikarkę Sylwie von Harden.
Męskie uczesanie, ostre rysy, krótka, prosta suknia, papieros, ostentacyjny brak "kobiecości", której nie dodają krwawa szminka na ustach ani odsłoniete nogi w opadających pończochach - portret Sylwii von Harden istotnie stał sie jednym z najbardziej charakterystycznych wyobrażeń wyemancypowanej, zawodowo pracujacej kobiety lat dwudziestych, afiszującej swą niezależność wobec obyczajowych konwenansów (...)
Połączenie natretnej precyzji w odtwarzaniu szczegółow z turpistycznymi deformacjami sprawia, iż mimo skrupulatnej rejestracji poszczególnych fragmentów obrazy Dixa mają charakter dusznej, budzącej dwuznaczne odczucia, czasem odrażającej wizji. Taka właśnie - fascynująca i odpychająca zarazem - jest Sylwia von Harden, kobiecy symbol czasów republiki weimarskiej.

źródło:
Maria Poprzęcka, Sztuka patrzenia, Warszawa 2003, s. 108-109

Przy okazji (przypadkowego?) podobieństwa pozy:
August Sander, Sekretarka, 1931
http://www.artnet.com/magazine/news/ntm4/Images/ntm4-30-10.jpg