"Keith" sam w sobie filmem złym nie jest. Zdarzały się gorsze, ale uważam, że ocena "bardzo
dobry" po prostu wprowadza ludzi w błąd. Może trochę się przeliczyłam czytając recenzje i
komentarze i oczekiwałam "bóg wie czego" od tego filmu.

Głównym przesłaniem filmu jest aby nie tracić żadnej chwili z życia. Przy czym cały scenariusz
wydaje się na siłę podciągnięty do tej idei i jest to zrobione w sposób niesamowicie banalny. W
sumie to przez cały film nie mogłam zrozumieć dlaczego Natalie leci na Keitha. Wydaje się
niesamowicie naiwna we wszystkim co robi i mówi. Każdy jej ruch jest przewidywalny.

Kiepski scenariusz starają się ratować grając na emocjach widza, ale wychodzi im to średnio.
Przemowa, którą wygłosiła nad jeziorem (ciekawe ile przeleżała w tym bagażniku zanim on
wreszcie pojechał nad to jezioro) - o tym jak bardzo Keitha kocha była płytka. Zabrakło
scenarzyście argumentów, które by tłumaczyły to niezwykłe przywiązanie. Następnie dramatyczny
obrót, pocałunek i w tym momencie modliłam się, żeby się nie rozebrali, bo to już by była gruba
przesada. No i stało się. Dziewictwo stracone, a tylko po to, żeby widz miał porównanie uczuć
Natalie to Keitha i uczuć Natalie to tego Rafaela (plus dla reżysera, że z popularnego chłopaka
nie zrobił tego złego - to mnie zaskoczyło), które oba wydają mi się mocno przesadzone.
Następnie autorzy dowalają nam śmiertelną chorobę i oto mamy wytłumaczenie jego
chamskiego zachowania. Dziewczyna kocha jeszcze mocniej, a po jego śmierci zawozi jego
samochód na wystawę samochodów do Londynu, bo on o tym zawsze marzył.

Nazwijcie mnie bezduszną, ale nie rozumiem, dlaczego ten film zyskał taką popularność. O dno
się nie obija, ale ocena 7,6 jest zdecydowanie za duża. Jest w nim za dużo leniwych rozwiązań i
znanych schematów. Ogólnie... nie poleciłabym.