Ona - z lepszego domu, uważana przez rodzinę, a dalej przez wiejską społeczność za mentalnie upośledzoną, czego nieuzbrojonym okiem nie widać, on - wioskowy moczymorda, ladaco, świeży podopieczny onkologii gardła i lokalny donżuan, którego zalotów niejedna miejscowa pani nie odrzuciła. Po dłuższym, z jej epistolarno-poetyckiej inicjatywy spotkaniu obydwoje napotykają zmasowany wobec siebie opór i niechęć: ona - rodzinną presję graniczącą z manipulacją, agresją, szantażem a być może i molestowaniem w wykonaniu ojca-tyrana, on - ostracyzm i wykluczenie przez niedawna mu spolegliwych sąsiadów za rzekome wykorzystanie kaleki. Dalej jest o uprawnionej, bądź nie, walce o wolność decydowania o swoim losie, uwolnieniu się jakimi środkami spod wpływu manipulanta-oprawcy, możliwościach dla uczucia i związku dwojga outsiderów wbrew wrogo nastawionym bliskim i ciasnym, stereotypowym poglądom małej społeczności, roli mieszanych motywów, nierzadko egoistycznych i cynicznych przy podejmowaniu emocjonalnych kontaktów interpłciowych i zabiegów o ich kontynuowanie, wreszcie o wiarygodności moralnie słusznego i edukacyjnie pożądanego, ale nadmiernie optymistycznego finału. Udany, estoński pokaz zajmującego kina. [tehWuer: 6,5/10]