Zdjęcia są dobre, ale poza tym technicznie jest po prostu przeciętnie, jak na film propagandowy, ale wiadomo, takie były kanony socrealizmu :) I ten film w ogole poza te kanony nie wybiega, tak mi się przynajmniej wydaje.

Treść tak jak kolega pisał - trochę żal. Poza tym troszkę to przynudza momentami, co też jest pewnym błędem; takie filmy nie powinny przynudzać ;).

Jak na moje również 3/10

Film pozbawiony jest nawet tego komediowego wdzięku, które miały Kroniki Filmowe. To kompletnie jednostronna i nudna szmira. Nie tego spodziewałem się po Munku, który niepotrzebnie, wraz zresztą z Łapickim, brali się za takie marne propagandówki. Daję oczko niżej niż koledzy.

Typowy filmik propagandowy...czyli świetlana przyszłość PRL, nic dodać nic ująć :(

Owszem, Munk należał do PZPR, ale bardzo szybko został z niej usunięty (w 1952 r.) - jako element obcy ideowo :) Ale czasy były takie, że jeśli chciało się realizować filmy, to można to było robć tylko w takiej konwencji, próbując ją jakoś rozsadzać od środka. I Munk to robił, na tyle, na ile się dało. A w Człowieku na torze totalnie zakpił z soc-konwencji. Choć fakt, "Kierunek..." to jednak typowa propagandówka.

Dlatego dziwię się, dlaczego nie ma w gatunkach ,,propagandowy"...

Pozwolę sobie tu zacytować fragment Historii Kina Hendrkowskiej
Jako realizator szybko dojrzewał i zdobywał profesjonalne doświadczenie.
W dławiącej atmosferze stalinizmu, mimo nieustannej presji odgórnie
narzucanych dogmatycznych wymogów ideologii i estetyki kina socrealistycznego,
Munk umiał ocalić dla siebie osobisty margines wolności. Nie
należy do tego bardzo wąskiego „marginesu wolności” przykładać dzisiejszych
kryteriów i miar przyjętych w wolnym kraju. Walka z systemem toczyła
się wówczas o minimum wolności. W przypadku Munka dokumentalisty
oznaczała ona mniej więcej tyle, że zamiast bezdusznego martwego schematu
zza ideologicznej fasady doraźnych celów propagandowych wyłonią
się na ekranie żywi ludzie: chłopi z Podkarpacia, kolejarze z Tarnowskich
Gór, górnicy z kopalni „Wesoła” i im podobni. W tamtych warunkach było
to naprawdę wiele.

Dzięki za ciekawy komentarz. Mała uwaga, cytując miałeś na myśli M. Hendrykowskiego?
Po 9 latach może bym przychylniejszym okiem spojrzał na to dziełko. Na pewno mogę przyznać, że ówcześni reżyserzy kręcili takie filmy na jakie im pozwalano i Munk w tej kwestii nie różnił się od innych jak Różewicz czy Kawalerowicz, w późniejszym czasie przecież pokazał jak świetnym twórcą potrafił być. Szczególnie mam tu na myśli uderzającego w system "Człowieka na torze".

Przepraszam, nie dość że nie dookreśliłam, to jeszcze napisałam z błędem ;). Cytat pochodzi z ksiązki autorstwa żony M. Hendrykowskiego - Małgorzaty Hendrykowskiej pt "Historia polskiego kina dokumentalnego 1945 - 2014". Oboje zajmują się podobną tematyką naukową :) .
Ja uważam "Kierunek - Nowa Huta!" za wybitnie przyjemną agitkę, dobrze oddającą klimat budowy kombinatu. Nie mogła być zresztą inna w tonie, skoro jej cel był propagandowy a finansowanie Wytwórni Filmów Dokumentalnych szło z partii :D

Ten film to jeden z wielu seryjnie produkowanych propagandowych materiałów z czasów wczesnego PRL, choć jego twórcy stali się później znani - nie tylko Munk, ale też scenarzysta Artur Międzyrzecki (później popularny pisarz). I czytał to również znany potem aktor Andrzej Łapicki. Mający wtedy 26-27 lat.
Takie produkcyjniaki z początku lat 50. były co do zasady drętwe.
Jedyna zaleta tego materiału to tak, że Łapicki ładnie wymawiał tu Ł - takie aktorskie. :)

aż chyba sobie przypomnę to dziełko :D pozdrawiam:)