Ten film idealnie trafił w moje gusta. Co prawda jest on dosyć lekki, ale stawia on na klimat i atmosferę grozy aniżeli posokę krwi i efekty. Ja bym go dodatkowo określił filmem "ciepłym", "rozgrzewającym", ponieważ nie raz można odczuć takie wrażenie szczególnie, kiedy akcja przenosi się do tytułowego klubu potworów. Seans upływa bardzo szybko i przyjemnie. Oglądamy trzy bardzo ciekawe i solidnie zrealizowane historie. Najbardziej spodobała mi się historia trzecia, która aż do dziś potrafi solidnie przestraszyć. Atmosfera grozy, poczucie osaczenia, wyjątkowo posępne, duszne lokacje, mroczny klimat i zakończenie są największymi zaletami ostatniej historii. Pierwsza jest również bardzo wciągająca. Widz z niecierpliwością oczekuje dalszego biegu wydarzeń. Zakończenie jest być może przewidywalne, ale i tak ma wystarczającą dawkę grozy i napięcia, by usatysfakcjonować widza. W drugiej, środkowej części filmu mamy z kolei dużo czarnego humoru. Historia o wampirach również mnie wciągnęła, zakończenie było dość zabawne, a i angielski humor, którego nie jestem jakimś wielkim fanem, potrafił mnie przestraszyć. Historie są oddzielone wstawkami muzycznymi i rozmową dwójki starszych panów w klubie (tutaj szczególne ukłony dla Vincenta Price'a - świetna gra!) Są to bardzo fajne smaczki tego filmu. Końcówka za to jest fajną klamrą kompozycyjną tego filmu i wnosi ciekawe przesłanie. Film oceniam podobnie jak Opowieści z Krypty z 72 roku, oba te filmy są jednymi z najlepszych zbiorów krótkich opowiadań z gatunku horror. Moja ocena: 9/10.