Film jest monstrualnym kiczem. Nie rozumiem, w czym upatrywać jego rzekomą wielkość i legendę (poza słynnym motywem muzycznym)? Już w roku powstania "Kobiety i mężczyzny" kinematografia światowa mogła się pochwalić wieloma znacznie oryginalniejszymi i bardziej przenikliwymi dziełami o miłości. U Leloucha nie ma, oczywiście moim zdaniem, ani wiarygodności psychologicznej, ani poezji. Są za to dłużyzny, których mierna wartość intelektualna czy estetyczna może się dziś kojarzyć z kinem bollywoodzkim. Fajnie, że bohaterowie spoglądają sobie powłóczyście w oczy, a jednak chciałbym zrozumieć w jaki sposób między tymi postaciami o skomplikowanych przecież życiorysach tak gwałtownie rodzi się związek; co powoduje, ze stają się oni sobie bliscy? Zauważmy, że do momentu telegramowego wyznania uczuć przez bohaterkę, główne postaci spotykają się zaledwie dwukrotnie, kiedy to prowadzą rozmowy o niczym. Niestety, nie dowiemy się właściwie nic na temat motywacji bohaterów czy też istoty miłości. Reżyser najwyraźniej sam nie wie, co mógłby nam w tych kwestiach powiedzieć. Woli uciec się do tanich sztuczek w rodzaju ładnych obrazków pary nad morzem oraz lirycznego komentarza muzycznego. Wszystko byłoby do wybaczenia, gdyby Lelouch jednoznacznie postawił na odrealnienie akcji, "baśniowość". A jednak reżyser usiłuje nam wmówić, że odsłania wielkie, uniwersalne mechanizmy psychologiczne kobiety i mężczyzny (np. poprzez odkrycie "myśli" głównego bohatera). Tymczasem nie oszukujmy się. Wizja uczucia zakochania przedstawiona przez Leloucha nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. To propozycja abstrakcyjna, harlequinowska. Naiwny jest Lelouch i naiwni są ci, który związek pary bohaterów uznają za punkt odniesienia miłości dojrzałej i głębokiej. Najwyraźniej film ten ma urok, któremu można ulec. Z parą głównych bohaterów trudno się jednak utożsamić, a tym bardziej przejrzeć w ich losach jak w lustrze.