Wesołe jest życie klakiera.

Również w ostatnich latach zauważyłem skłonność do egzystencjalnych rozważań w polskiej komedii - poświęciłem temu nawet pracę doktorską i po skończonej obronie dostałem ogromne brawa. Najnowszego dzieła jeszcze nie widziałem, ale już z zwiastuna jawi się iż Arkadiusz Jakubik to symbol policjanta chorego na raka - przechodzącego chemioterapię - otacza go świat absurdu w którym próbuje odnaleźć choć chwilę beztroski - nawet jeśli chodzi o morderstwo -wszystko wydaje się żartem i kpiną. Z pewnością to wielkie Polskie kino - brawo rodacy !

Nie może ślepy mowić o kolorach! Każdy doktor,nawet od filozofii, najpierw powinien zbadać pacjenta a przynajmniej go obejrzeć . Nie należy też z góry zakładać,że pacjent zaraz umrze...W takich wypadkach dyskusja nad jego kondycją jest bezprzedmiotowa.

prawda, a jutro się przekonam, czy warto obejrzeć :)

TROLL NIE KARMIĆ

Osobiście bardziej mi odpowiadają filmy Psy i Psy II, chociaż zakończenie jednego z nich jest podobne do tego.

Kolejna polska komedia (tym razem o zabarwieniu kryminalnym), której głupawy tytuł idealnie odpowiada równie niemądrej zawartości. A jeśli dodać, że za kamerą stanął reżyser-debiutant, efekt okazuje się łatwy do przewidzenia.

„Kochanie…” to niespełna półtoragodzinny pochód czerstwych sucharów, które swoją zdatność do spożycia zakończyły gdzieś na przełomie lat 80. i 90. Nie pomaga nawet Arkadiusz Jakubik, jako jedyny z pojawiających się tu aktorów, próbujący coś ze swoją rolą zrobić. Niestety reżyser mu nie pomaga – bo choć ewidentnie naoglądał się amerykańskich filmów gatunkowych, to nie tylko nie udaje mu się przeszczepić tej estetyki na polski grunt, ale wręcz zapomina, że dla takiego kina jest to grunt wyjątkowo nieurodzajny.