"Konklawe" to fantastyczny film, wręcz podręcznikowy przykład tego, jak można sknocić świetny temat. Oto umiera Kalikst III. Zbiera się 18 kardynałów, by wybrać jego następcę. W zamkniętych pomieszczeniach biskupiej siedziby zaczynają się intrygi. A jest tu wielu chętnych do gry o najwyższą stawkę. Niestety w filmie niewiele z tego tematu powstaje. Należy współczuć reżyserowi, bo miał oko do dobrej historii, niestety zabrakło mu talentu i umiejętności, by ją dobrze opowiedzieć. Tego typu opowieść, gdzie nie ma akcji, eksplozji, które mogą ukryć pewne niedostatki, najważniejsze są postaci. Muszą być soczyste, barwne, intrygujące. Niestety w filmie Schrewe'a to tylko cienie i papierowe marionetki mogące co najwyżej wzbudzić śmiech. Całość przypomina starania wojownika sumo do odtańczenia w stroju baletowym "Jeziora Łabędziego".
Z historią też jest średnio. Owszem, można docenić wstawkę epizodyczną z przyszłym papieżem Juliuszem II, ale już Prospero Colonna to musi być inny Prospero niż ten, którego Rodrigo, już jako papież, każe dwukrotnie osadzić w więzieniu. Ten Prospero w czasach wyboru Piusa II miał zaledwie sześć lat.
Film mogę pochwalić za jedną rzecz: melodię z czołówki.
Jak widać, to naprawdę niewiele.