To, że Twoja córka przestraszyła się tej animacji, nie sprawia, że z ogólnego punktu widzenia nie jest to produkcja dla dzieci. To już Twój problem i Twojego wychowania.

Pewna użytkowniczka napisała kiedyś na forum, że jej 8-letniej córce bardzo się spodobała "Koralina".

tak ale widziałam też inne wpisy, że dzieci się boją i tych jest chyba większość

I akurat ta większość to zastanawiające zjawisko. Nie rozumiem tego, że tyle dzieci boi się produkcji przeznaczonych właśnie dla nich. Byłam zdziwiona opowieścią o tym, że grupa przedszkolaków przeraziła się na "Królu Lwie" i nie chciała go dalej oglądać. Cóż, to zadanie dla rodziców, aby ich pociechy nie bały się otaczającego je świata.

moja córeczka Króla Lwa oglądała kiedy miała 2 lata i się nie bała, jest raczej odważnym dzieckiem, natomiast Koraliny się bała. Ja osobiście obejrzałam ok. 100 horrorów więc do "bojących" raczej nie należę ale oglądając Koralinę z dzieckiem miałam mieszane uczucia czy aby to na pewno bajka dla dzieci. Ktoś na forum pisał, że to horror dla dzieci, ale czy aby na pewno dzieci powinny oglądać horrory? To, że pisze, że jest to bajka dla dzieci wcale nie znaczy, że jest bezpieczna. Nie należy wierzyć we wszystko co mówi czy pisze telewizja i media w ogóle.

W swojej opinii kieruję się tym, co zaobserwuję wśród ludzkich zachowań oraz własnymi doświadczeniami, a nie mediami.

Piszesz, że "Koralina" nie jest dla dzieci, a takie stwierdzenie jest wprost kuriozalne. Jak wiadomo, z prawnego punktu widzenia, dzieckiem jest osoba do ukończenia 18 roku życia. Tak samo groteskowe są zdania mówiące o tym, że "Koralina" jest animacją dla dorosłych. Czyli co? Tylko ludzie powyżej 18 roku życia mogą ją oglądać? Ludzie, nauczcie się prawidłowo wyrażać swoje opinie. Skróty myślowe to nie jest zawsze dobry pomysł. Jeżeli już, prędzej pasowałoby określenie "młodzież" do powyższych stwierdzeń.

Dlaczego Twoja córka się przestraszyła? Hmm.. Może wcześniej nie spotkała się z jakimikolwiek "dziwnościami" w literaturze i kinematografii? Może jest zbyt wrażliwa? Może obejrzała w zbyt wczesnym wieku? (animacja była w TV od 7 lat, a Ty napisałaś, że ona ma mniej niż 7) Może nie ma zbyt mocnej psychiki? Może nie została uświadomiona tak jak należy, a mianowicie, że postacie z telewizora nie zrobią jej krzywdy? Nie wiem, mogę się jedynie domyślać. Piszesz, że Twoje dziecko jest raczej odważne. To w takim razie, ja w dzieciństwie byłam naprawdę odważna. Żadna animacja nie wzbudziła u mnie przerażenia. W wieku 5-6 lat przez przypadek (musiałam się chyba w nocy przebudzić) ujrzałam dwie makabryczne sceny z jakiegoś horroru. I nie zaczęłam ani krzyczeć, ani histerycznie szlochać, tylko ze zdziwieniem patrzyłam na ekran telewizora. Koszmarów później z tym związanych nie miałam. Za horrory tak na prawdę wzięłam się w szkole średniej, ponieważ wcześniej mnie one nie interesowały. Żaden film z tego gatunku mnie nie przeraża, a obejrzałam ich jak na razie 122. Ulubione horrory mogę policzyć na palcach jednej ręki.

Teraz chciałabym się dowiedzieć, dlaczego "Koralina" według Ciebie może być niebezpieczna? Chodzi mi oczywiście o zbiorowy punkt widzenia, a nie indywidualny. Spójrz na tę sprawę z ogólnego aspektu, a nie przez pryzmat reakcji Twojego dziecka.
Animacja ta nie zawiera żadnych drastycznych scen (np. mordy, tortury) i to jest pierwszy powód, dla którego może być ona śmiało pokazywana dzieciom poniżej 12 roku życia. O makabrycznych akcjach możemy sobie poczytać choćby w baśniach braci Grimm. Nie ma również ukazanej żadnej sceny seksu i to jest drugi powód. Prawie nagie aktorki są ukazane artystycznie. Nie dostrzegłam również ani jednej aluzji seksualnej (przepowiednia dla Koraliny o przystojnej bestii w jej życiu brzmi raczej delikatnie, aniżeli sprośnie). Trzeci powód jest taki, że film zawiera sporo przesłań i znaczna większość z nich dotyczy relacji rodzice-dziecko.
Przecież "Koralina" to opowieść o dziecku i jego relacjach z rodzicami, a także o pokusach jakie na niego czyhają. Czy nie wpajano nam od najmłodszych lat, żeby nie rozmawiać z obcymi i nie przyjmować od nich żadnych "cukierków"? Tego nie uczy się pociechy dopiero wtedy, gdy ukończy 12 rok życia, ale znacznie wcześniej. Zło w tej animacji zostało przedstawione jako coś ohydnego, bo przecież zło takie jest, prawda? I dziecko ma je właśnie tak odbierać, a nie jako coś przyjemnego. Najpierw dziecko widzi to, że coś co pochodzi od nieznajomego jest miłe i sympatyczne, a później wychodzi szydło z wora i widzi jakie nieszczęście może doprowadzić zbytnia łatwowierność. Według mnie jest to bardzo dobra lekcja dla najmłodszych.
Muszę się przyznać, że 2,5 roku temu, jak pierwszy raz obejrzałam "Koralinę" w TV, to wtedy uznałam, że faktycznie nie jest ona dla młodszych dzieci. Głównie przez klasyfikację wiekową, którą otrzymała w danej stacji telewizyjnej, a było to 12+. Od pewnego czasu mam diametralnie inne zdanie na ten temat, a z powodów wymienionych wyżej. Jak zobaczyłam w programie, że telewizja publiczna "puści" tę animację, to byłam przekonana, że dostanie oznaczenie 7+ i nie pomyliłam się. Przedział wiekowy 12+ dla tego filmu to jednak przesada, moim zdaniem.

Uważam, że większym zagrożeniem są takie "Igrzyska śmierci" (PG-13) dla 13-latka, niż "Koralina" dla 7-latka. Czy wiesz co napisała pewna zbulwersowana kobieta na forum? Że jej 13-letnia córka powiedziała jej wprost, że lubi oglądać jak się zabijają i dodatkowo śmiała się z niej, gdy ona sama była w tym czasie przerażona scenami mordów między dziećmi. Czy w takiej sytuacji uważasz, że płacz i nieprzyjemne sny są bardzo niebezpieczne/niezdrowe dla dziecka? A propos koszmarów. Mnie samej w dzieciństwie śniły się dziwne rzeczy i nie były to obrazy wzięte żywcem z telewizora. Dzieci mają bardzo bujną wyobraźnię, bo wtedy mózg jest chłonny jak gąbka i stwarza przeróżne wizje. Tego nie można powstrzymywać i trzeba dziecku pomóc zrozumieć świat. Tak naprawdę koszmary ze scenami z filmów są spowodowane tym, że myśli się o nich przed zaśnięciem. Choć jako dziecko nie spotkałam się z czymś takim, to w wieku dorosłym raz, czy dwa razy przyśniło mi się coś z samego filmu, ale wtedy faktycznie za bardzo rozmyślałam o nim przed snem. Rozumiem też, że jedno dziecko zbytnio nie przejmie się jakąś historią, a drugie będzie ją bardzo rozpamiętywać. Nie wiem co skutecznego można zrobić w drugim przypadku, ale może ciepłe mleko i przeczytanie jakiejś baśni (ale takiej w łagodnej wersji) przed snem powinno odwrócić uwagę od traumatycznego seansu z dzisiejszego dnia i zapobiec przed potencjalnymi koszmarami.

Oczywiście nie traktuj wszystkich moich zdań dotyczących wychowywania dziecka jako jakiejś porady z mojej strony, lub jako próbę mądrzenia się. Absolutnie nie, bo mam świadomość tego, że mogę być głupia w tych sprawach. Po prostu się nad tym zastanawiam.

może dlatego, że te produkcje niby przeznaczone dla nich nie są dla nich.... Takich pseudo bajek i filmów dla dzieci jest niestety coraz więcej...
Nie rozumiem i nie akceptuję epatowania strachem ,cwaniackimi dialogami i minami ( które wychodzą w tej bajce od dzieci!) dla targetu,który ma około 8-10lat..... Faktem jest że programy i filmy dla dzieci są po prostu coraz bardziej wulgarne, coraz więcej jest w nich przemocy a mało delikatności i dobra- no cóż- jakoś niemodne się to stało czy jak? Smutne.

W tej animacji nie podoba Ci się przede wszystkim (jeśli chodzi o target 7-10 lat):
Epatowanie strachem - Takie coś już istniało, chyba odkąd zaczęto tworzyć animacje. W wielu produkcjach Disneya można coś takiego uświadczyć, np. krótkometrażówka "Taniec szkieletów" z 1929 r. W "Królewnie Śnieżce i siedmiu krasnoludkach", czy "Śpiącej królewnie" również są zawarte niepokojące sceny. Owszem, "Koralina i tajemnicze drzwi" ma sporo grozy, ale taki jest jej urok i sposób przekazu. Uważam, że zdrowy strach emanujący z animacji nie jest czymś złym. Zadaniem rodziców jest uświadomienie dziecka, że to co widzi na ekranie jest fikcją i postacie z filmu nie zrobią mu krzywdy.
Cwaniackie dialogi i miny - Fakt, obecnie coraz częściej spotykane w produkcjach animowanych. Jednak takie rzeczy można wyłapać również w innych animacjach 7+, choćby w dowolnej części "Shreka", czy "Madagaskaru". Ogólnie z tą całą sytuacją, to faktycznie może być jakaś moda. Możliwe, że poniekąd ściągnięta z kultury hip-hopu (nie wiem, ale tak to sobie wyobrażam). "Koralina i tajemnicze drzwi" ukazuje wpierw negatywne zachowania głównej bohaterki, a dopiero później, pod wpływem doświadczeń, można zobaczyć jej przemianę. Zadaniem rodziców jest wytłumaczyć dziecku, że takie cwaniackie teksty i miny nie przystoi wykonywać.

Trzeba przyznać, że współcześnie powstają różne animowane "paskudztwa", ale takie produkcje są powyżej 12 lat i są prezentowane na znanym kanale z kreskówkami. Przeczytałam niepochlebne opinie o "Niesamowitym świecie Gumballa" i postanowiłam zapoznać się choćby z jednym odcinkiem. Przyznam szczerze, że się załamałam jak to ujrzałam. Moim zdaniem, animacja tak na prawdę o niczym, prezentująca jedynie schizy twórców. Zdecydowanie wolę już z lekka psychodelicznego, ale z jakąś fabułą "Chojraka - tchórzliwego psa", którego zresztą lubiłam oglądać w młodzieńczych latach.

Ja wiem, że najłatwiej krytykować to, co aktualnie powstaje i krzyczeć, że nowe jest gorsze. Ale spójrzmy na starsze produkcje animowane kierowane do dzieci. Naprawdę uważasz, że one absolutnie wszystkie były takie delikatne i niewinne? W takiej kreskówce jak "Tom i Jerry" możemy naoglądać się więcej wzajemnego tłuczenia się tytułowych bohaterów, niż miłych gestów. W "Popeye'u" również sporo boksowania. W "Zwariowanych Melodiach" także. Z mangi też jest trochę niegrzecznych produkcji, np.: "Yattaman", "Gigi", "W królestwie kalendarza". Ze swoich dziecięcych lat pamiętam również całkiem sympatyczne, urocze i pouczające animacje, takie jak np.: "Nowe przygody Kubusia Puchatka", "Troskliwe misie", "Słoń Benjamin", "Leśna rodzina", "Smerfy", "Gumisie", "Klejnot snów". Lubiłam też oglądać "Muminki", które jak wiadomo, zawierają sporo osobliwości i pewną dozę niepokoju. - Właśnie przez tę specyfikę, była to dla mnie najbardziej intrygująca i wciągająca animacja. Do dawnych - miłych i czystych - animowanych produkcji, mogłabym porównać np. współczesne animacje z Barbie. Nie wszystko co nowe, jest gorsze. Ja bym się nie posługiwała schematami, ponieważ z każdego okresu można znaleźć coś wartościowego. Trzeba tylko dobrze poszukać.

Źle się wyraziłam, powinno być: Z mangi też jest trochę produkcji, które są odrobinę niegrzeczne.

Myślę, że to kwestia indywidualna. Ja oglądałam tę bajkę razem z kuzynkami. Jedna miała wtedy 6, a druga 10 lat. Nie było po nich widać strachu, wręcz przeciwnie - podobała się im.
Nie wiem ile lat ma Twoje dziecko, ale raczej zależy to od tego, jak jest wychowywane, co ogląda w telewizji itd.
Mnie na przykład wszyscy się dziwią, że nie boję się horrorów, nie ma takiego, który by mnie wystraszył, ale jako dziecko nigdy nie spałam przy włączonym świetle, nigdy nie bałam się "potwora spod łózka" i tym podobnych rzeczy.
Osobiście uważam jednak, że nie ma sensu puszczać tej animacji dzieciom poniżej siódmego roku życia. Nijak tej bajki nie zrozumieją.

moja ma mniej niż 7 ale należy raczej do odważnych dzieci, mimo to bajka jej się nie spodobała

Miała prawo. :)
W ostatnim zdaniu chodziło mi o zrozumienie morału bajki, którego przeciętne dziecko mające 6-7 lat raczej nie zrozumie.

Ja nie wiem co to teraz za dzieci hodujecie... Jak już gdzieś wspominałem ja w wieku 5 lat oglądałem Park Jurajski, gdzie dinozaury pożerały ludzi i świetnie się bawiłem.

Jako dziecku też mi się Park Jurajski podobał;). Wciągnął mnie jak nie wiem..Koralina jednak ma bardzo fantatystyczny świat, który u dziecka może wywołać przerażenie.

Moja 2,5 letnia córka była najpierw zachwycona, a pod koniec (w teoretycznie najstraszniejszym momencie) zasnęła :).

Bo to jest horror dla dzieci. Jego celem jest przestraszyć.

nie ma horrorów dla dzieci. Po prostu. I tak powinno być. Najlepiej od razu daj dziecku wszystko co ma dorosły - no co? - nie chcesz chyba dziecka traktować gorzej od siebie? :-) SPokojnie zatem z tą " emancypacją dzieci" . Dzieci to dzieci a ich świat, umysł i możliwości postrzegania są po prostu inne niż nasze- a przede wszystkim delikatniejsze i o wiele mniej wyrobione i doświadczone. Logiczne.
Więc logiczne powinno być, że pewnych rzeczy i emocji nie serwuje się dzieciom w ramach rozrywki. Na wszytko przyjdzie czas.
Ale cóż- dzisiejsze kino dla dzieci jest coraz wulgarniejsze, pełne przemocy i strachu.
Nie wspomnę już o dialogach, jakie wkłada się w usta dzieci. małych dzieci.......

Jak nie ma, jak są. Ten film jest tego przykładem. Możesz to nazwać inaczej jak chcesz, ale co to zmieni?
Dzieci zawsze się straszyło, to tradycyjna i dobra metoda wychowawcza.

Jeśli chce się sikające do łózka dziecko, które potem jako dorosły człowiek będzie się bało otworzyć usta w swojej obronie, to strach jest najlepszą metodą wychowawczą.

No proszę. Specjalista psycholog dziecięcy się znalazł.
To działa zupełnie na odwrót.

Pozwól, że na swoich dzieciach tego nie będę stosował;)

Oczywiście, ze swoimi dziećmi możesz robić co chcesz.

Strach nie jest dobry jako metoda wychowawcza (w każdym razie nie jako jedyna), ale dziecko powinno czuć respekt przed rodzicem.
A strach dla dziecka jest zdrowy (dla dorosłego zresztą też) jeśli nie jest podawany w nazbyt dużych i częstych dawkach. Tak jesteśmy zaprogramowani od tysięcy lat.

Poczytaj sobie choćby baśnie braci Grimm. Takie rzeczy to właśnie coś co można uznać za horror dla dzieci.
Zdziwiłbyś się zresztą jak zdrowa dla dziecka jest pewna dawka bezpiecznego strachu od czasu do czasu...