To coś to chyba się "klimat" nazywa. Przede wszystkim film położył główny aktor. Englund sam w sobie jest dość strasznym typem, a strój i charakteryzacja zrobiły z niego prawdziwego potwora, szaleńca i okrutnika.
Tutaj mamy Freddyego w wydaniu żałosnego konusa granego przez żałosnego konusa. Jackie Earle Haley działa mi na nerwy w każdej produkcji, w której się pojawia. Budzi we mnie irytację i niesmak. Nie inaczej było również na Elm Street.
Poprzedni Freddy budził strach już za życia. Ten natomiast to namiastka mężczyzny, która ostatnie chwile spędziła na uciekaniu z żałosna miną.
Facet kompletnie nie straszny, sprawiający wrażenie, że można by go złamać na kolanie.
To główny grzech twórców. Zły dobór odtwórcy głównej, legendarnej postaci dzięki której Ulica Wiązów na zawsze kojarzyła się ze strachem, musiało się zakończyć porażką, bez względu na to czy w scenariusz tchnięto coś ambitnego czy oryginalnego, czy też byłby to typowy slasher.
Koncertowe spieprzenie kultowego obrazu.