Jako dziecko uwielbiałam tę część, jeszcze w pamiętnym roku 1998, chodząc do podstawówki męczyłam ojca, aby jednak udało mu się wykombinować tę kasetę wideo, bo ciągle była zarezerwowana. W końcu jednak się udało i obejrzałam ją , jednak musiałam się wysilić, bo jak zwykle zadanie z matematyki było silniejsze niż pozwolenie dziecku nacieszyć się prezentem.
Produkcja wyrażała moje ogromnie uznanie, jeszcze lepsze niż I część. Teraz widzę, jaki odstęp wyraża zafascynowane filmem 9-letnie dziecko a jakie dziś mam, patrząc z perspektywy wielu, wielu lat.
Ścieżka dźwiękowa podobała mi się i podoba do dziś, jednak sam film, o ile trzyma przyzwoity poziom, to jednak brak mu tego ogniwa, iskry i ogromnego podwyższania emocji na zasadzie "czuję to", że żyjesz filmem jakby to miała być twoja przepustka do lepszego życia.
Animacja ma doskonały poziom, o wiele lepszy od I, ale do momentu, kiedy jedynki nie "ulepszono" graficznie i nie nasycono kolorów. Teraz jedynka bezsprzecznie góruje na I miejscu.
W drugiej części strasznie irytująca jest Kiara- rozpieszczona i ukochana jedynaczka, która ma w nosie kompletnie wszystko i wszystkich i myśli tylko o własnych korzyściach. Dopiero, jak Simba utarł jej moralnie nosa, zaczęła dojrzewać do przyszłej roli jako królowej.
Co do bohaterów, to Nala została całkowicie odsunięta na drugi plan, a Simba został ukazany jako lew z zaburzeniami osobowości. Mający wewnętrzny konflikt, stara się być godny we władaniu królestwem jak jego ojciec Mufasa. Stale mówi o tym, że powinien iść w ślady ojca i nic innego nie jest dla niego równie ważne. Dopiero dorosła Kiara otwiera mu oczy, która ma dość ciągłej nadopiekuńczości ojca i sugerowania przez niego, jak powinna żyć.
9/10 przez dawny sentyment.