Film obejmuje krótki okres historyczny - kilka dni 1997 r., od wypadku i śmierci księżnej Diany do jej pogrzebu.
A przecież film nie opowiada o tym tylko. Każda z postaci tego filmu jest uniwersalna.

1. Na plan pierwszy wychodzi relacja premiera i jego królowej. Niby też historia:) - ale w filmie tak jakoś inaczej to wybrzmiało. Od pewnego lekceważenia (widocznego z obu stron), po zrozumienie, i akceptację. To, z jaką klasą królowa ugięła się i posłuchała premiera - to majstersztyk.
A jeszcze większym majstersztykiem był ten moment filmu, kiedy premier zaczyna podziwiać królową. (Tu też jakby zamajaczyła relacja matki-syna - bo premierowi bardziej zależało na ochronie królowej niż rodzonemu synowi królowej, który tylko próbował umyć ręce i stać z boku).

2. Ten film to znakomite studium tego, co może prasa w dzisiejszych czasach - i jak bardzo jest to potężna władza. Gazety potrafią stworzyć iluzję. Potrafią wywyższyć jedną osobę, choć nie była kryształowa, i niemiłosiernie zmieszać z błotem drugą, choć i ta osoba nie była taka zła.
Film znakomicie oddał ten problem. Królowa miała swoje racje, kiedy nie cierpiała Diany, podobnie jak Diana miała swoje racje, dla których nienawidziła królowej. Obie były silnymi kobietami i nie umiały się porozumieć.

3. W tym filmie idealnie pokazano, że na szczycie władzy jest się zawsze samotnym. Że można bronić swoich przekonań - tylko do pewnego momentu. Że mimo dobrych chęci - jest się sprowadzanym do parteru i niezależnie od naszej siły - upadek nigdy nie jest kontrolowany.

Film został znakomicie zagrany. Ma klimat.