Klimatyczna, spokojna i bardzo kameralna opowieść o życiowym nieudaczniku. Jego małżeństwo to katastrofa, a jedyna córka balansuje między potulnym, ciapowatym ojcem i zdzirowatą matką. Bańka nieszczęść w pewnym momencie pęka i Quoyle (tak na na imię pan ciamajda) wraz z córką i dawno nie widzianą ciotką wraca w miejsce skąd pochodzi jego rodzina. Na miejscu próbują ułożyć sobie życie ale na jaw wychodzą kolejne mroczne historie przodków Quoyle'a. Rodzinne strony to Nowa Fundlandia- dzięki temu możemy podziwiać przepiękne ale surowe krajobrazy wyspy usianej skałami i skąpą roślinnością. Surowy klimat hartuje człowieka więc niemal każdy tubylec ma jakiegoś bzika, jakieś spaczenie, jakiś problem. Tak jak pisałem, całość jest bardzo kameralna. Miałem wrażenie, że zakradam się do życia bohaterów i podglądam ich z niewielkiej odległości. Na pewno pomaga tu genialna gra aktorska Spaceya. Jego postać jest autentyczna, spójna i przechodzi wiarygodną metamorfozę. Na drugim planie świetnie partnerują mu Julian Moore i Judi Dench. Przy takich nazwiskach spodziewałem się wysokiego poziomu ale i tak mnie zaskoczyli na plus. Last but not least: Cate Blanchett pojawia się tu na chwilę, a zagrała tak, że ręce same składały się do braw. Epizod niczym Baldwin w Glengarry Glen Ross. Jeśli ktoś lubi dramaty obyczajowe, które nie biją po oczach rozmachem, wielowątkową i skomplikowaną historią - szczerze polecam. Mi osobiście pod koniec zrobiło się jakoś tak, sam nie wiem, ciepło na serduchu.