Krystyna M.

Bohaterkę filmu, który nosi podtytuł "Szkice do portretu", wspomina Karabasz w książce "Odczytać czas": "Jest mi bliska postać młodej robotnicy z Ursusa z powodu jej determinacji i uporu, z jakim zaczynała swoje dorosłe życie i szczerość, z jaką o tym w filmie mówiła." Postać subtelnej i suwerennej dziewczyny rozpoczynającej dorosłeBohaterkę filmu, który nosi podtytuł "Szkice do portretu", wspomina Karabasz w książce "Odczytać czas": "Jest mi bliska postać młodej robotnicy z Ursusa z powodu jej determinacji i uporu, z jakim zaczynała swoje dorosłe życie i szczerość, z jaką o tym w filmie mówiła." Postać subtelnej i suwerennej dziewczyny rozpoczynającej dorosłe życie z dala od rodzinnej wsi, w dużym mieście, gdzie własne poglądy, przekonania i pragnienia przychodzi konfrontować z nie zawsze łatwą rzeczywistością, przypomina inne bohaterki filmów Karabasza, zarówno dokumentalnych ("Przenikanie", "Lato w Żabnie") jak i fabularnych ("Pryzmat", "We dwoje", "Wędrujący cień"). Jest w tym filmie rozpoznawalny, autorski styl narracji, znany z późniejszych filmów reżysera: sceny zaobserwowane i zanotowane kamerą w fabryce, gdzie pracuje Krystyna, zapisane na magnetofonie zwierzenia, fotografie z rodzinnych stron, o których nam opowiada, sceny rozmów z koleżankami i kolegami, bratem, przyjaciółką, czy charakterystyczne oddzielanie kolejnych sekwencji napisami międzyujęciowymi: "Fabryka", "Brat", "Szkoła," "Koleżanki z Warszawy", "Chłopcy", "Ela". W kontekście powstających wówczas innych dokumentów (np. nakręconej w tym samym Ursusie, "Fabryki" Kieślowskiego z 1970 roku) film Karabasza można odczytać jako autorską deklarację twórcy konsekwentnie unikającego tematów publicystycznych, politycznie zaangażowanych, dążącego do pokazywania w filmie dokumentalnym tych wymiarów ludzkiego losu, które tkwią głębiej i w swej istocie pozostają niezmienne pomimo przemian w życiu społecznym. więcej