Początkowo film ma charakter socjologiczny – cały ciężar fabuły skumulowany jest w budowaniu postaci głównej bohaterki - Perełki. Ukazana jest grupa społeczna z której się wywodzi, jej „rodzina” oraz proces przemian tej dziewczyny, wychodzenia z życiowego rynsztoku. Zresztą podobną konstrukcję znaleźć można w filmie Zygadły - „Rebus”. Perełka, podobnie jak Czesiek z „Rebusa” zaczyna życie od nowa. Startuje jednak z gorszej pozycji, bo na koncie ma żółtą kartkę (wyrok za kradzież), która ciążyć będzie na niej do końca filmu. Czesiek natomiast wrócił z wojska. Obie postacie jednak są outsiderami, cechuje ich chłód, zdystansowanie. Dla Perełki praca w zakładzie opieki społecznej w roli opiekunki jest „terapią” leczniczą, ufundowaną przez kuratorkę. W filmie postać ta została zupełnie odsunięta na trzeci plan, jednak w gruncie rzeczy kuratorka jest kobietą słabą i nieszczęśliwą. Uczy jak żyć, ale jej samej życie się nie układa.

Patologiczne środowisko w jakim wychowała się Perełka całkowicie wyjałowiło ją z uczuć. Dziewczyna jest zamknięta, ma bardzo szorstki sposób bycia. Jest to tarcza ochronna przed brutalnością infernalnego świata - warszawskiej Pragi. Więcej w niej mężczyzny, niż kobiety. Miejsce gdzie mieszka trudno nazwać domem. Jest to ohydna melina. Jej znajomi to margines społeczny – ludzie żyjący bardziej na złość innym, niż dla kogoś. Dlatego tym bardziej chce się kibicować Perełce, kiedy w jej życiu pojawia się normalny chłopak. Z wielką ostrożnością i bardzo nieśmiało Perełka zaczęła odwzajemniać uczucie do Marka – pielęgniarza. Można uznać, że ten moment stanowił punkt przegięcia w równi pochyłej, jaką było dotychczasowe życie Perełki. Zaczęło się wszystko jakoś układać. Perełka poczuła smak normalności, ciepło drugiej osoby, zaczęła zmieniać swoją skórę. Marek obudził w niej kobietę. Niestety, jej bliski kontakt z chłopakiem sprawił, że dziewczyna stała się zakładnikiem konfliktu miedzy Markiem, a byłym prominentem. Początkowo w ogóle ją nie interesowała postać Nowickiego, starał się być neutralna. De facto Nowicki z obawy przed karą za malwersacje, ukrył się w zakładzie opieki. Wiedzieli o tym wszyscy, ale nikt z personelu nie chciał zareagować, bo... Nowicki płacił za zachowanie jego incognito. Punktem kulminacyjnym, który odmienił charakter filmu, była negatywna decyzja w sprawie przydziału mieszkania dla Marka. „Krzyk” z filmu socjologicznego zaczął być filmem wyrażającym moralny niepokój. Stał się krzykiem zrodzonym z ludzkiej bezradności, frustracji z powodu niesprawiedliwości świata. Po odejściu Marka (motyw zupełnie dla mnie niezrozumiały), dziewczyna poczuła się oszukana i okradziona. Szczęście prysło, Perełkę czekał powrót do piekła z którego udało się jej wyrwać. Brakło zaledwie 70 tysięcy złotych, bo trzeba było „posmarować” ręce urzędnika wydającego decyzję. Wizyta u domu opieki, a szczególnie spotkanie z Nowickim stały się punktem zapalnym. W Perełce wezbrała prawda, że świat rozlicza ją z każdego gorsza, zaś przekręty Nowickiego puszcza płazem. Arogancja i cyniczna uszczypliwość Nowickiego mocno dotknęła Perełkę. Szczególnie chamskie uwagi, że jej się nic od życia nie należy. Wtedy skorupa pękła, z piersi Perełki wydobył się krzyk. Świat jest bezwzględny i niesprawiedliwy.

Tak ja odebrałem ten film. Nurtuje mnie jednak, czy reżyserka pisząc scenariusz czerpała z prawdziwej historii. A jeśli tak to kim w rzeczywistości był filmowy Nowicki.