"Widziałem >>Księżyc<< Bertolucciego. Potworny, tani, wulgarny śmieć". (notatka w prywatnym pamiętniku AT z 7 września 1979)

Czy można się zgodzić z Andriejem? Może nie bezwarunkowo, nie jest to film bezwzględnie fatalny, tym niemniej najsłabszy w dorobku Bertolucciego z tych, które dotąd widziałem i generalnie trzeba przyznać - ten film po prostu nie wyszedł.
Fabuła, pomimo niebanalnego pomysłu wyjściowego została kiepsko poprowadzona, cała masa dziwacznych zachowań bohaterów sprawiają, że wygląda ona absurdalnie, a przecież wiele wątków można było inaczej rozegrać. Najbardziej marny jest chyba wątek narkotykowego uzależnienia głównego bohatera, heroina praktycznie nie oddziałuje na niego poza tym, że musi ją sobie co jakiś czas aplikować. W dodatku matka chłopca zwyczajnie przy tym pobłaża, niby się martwi, ale zamiast detoksu, jakiegoś zainteresowania ośrodkami dla uzależnionych czy choćby psychologa, jedzie do arabskiego dilera, pije herbatkę, strofuje za nieodpowiedzialne zachowanie, a w końcu bierze działkę, którą potem... oddaje synowi.
Film wygląda z lekka amerykańsko, za mało w nim włoskości i ogólnie europejskości, na pewno na uwagę zasługują zdjęcia (jak zwykle nie zawodzi Vittorio Storaro), muzyka, aktorstwo, tym razem położony został scenariusz i to jest główna bolączka "La Luny".