Mam dokładnie takie same odczucia.Ten film nawet nie jest o egoizmie, jest totalnie o niczym.

Ciężko mi mówić o czymś, czego nie przeżyłam. Myślę jednak, że wystarczy mieć choć trochę wyobraźni czy empatii by postawić siebie na miejscu głównego bohatera. Jan nie chciał porzucać podopiecznych, wyjeżdżając do Rzymu, ale nieoczekiwanie w jego życiu pojawiła się choroba. Śmiertelna choroba. Taka, która do tej pory piętnowana jest przez znaczną (jeśli nie przeważającą) część społeczeństwa. I to jeszcze wystąpiła u księdza - w czasach, kiedy to sam kler ma na pieńku z własnymi wyznawanymi przezeń przekonaniami, wiarą. (Przerąbane.)
Spróbuj postawić się w sytuacji zakażonego. Tylko spróbuj.
Jednych w ogóle to nie obejdzie - będą dupczyć czy ćpać (zakładając taką opcję zarażenia) jak do tej pory, a może i więcej. Inni po prostu przeżyją życie, które im zostało - i zrobią to godnie i w zgodzie ze sobą. Ale są też tacy, którzy zbyt mocno cenią sobie życie, by nie zareagować rozpaczą czy gniewem. W takiej sytuacji lepsze wydaje się być pielenie pietruszki, niż codzienne przebywanie z własną przeszłością. "Nic nie utraci ten, co nie miał nic.." - trochę tandetne, ale jak swoje przeżyjesz, to masz szansę zrozumieć.

Przeżyłem już dość sporo i rozumiem to powiedzenie. Pielenie pietruszki nie spowoduje ucieczki przed przeszłością, bo od myśli nie da się uciec.

No i taka jest prawda. Dlatego pewnie nie uprawiam ogródka.