Oglądając ten film zdarzyło mi się coś, co zdarza mi się niezwykle rzadko. Mianowicie, zupełnie przestałem zwracać uwagę na to jak film jest zrobiony, jak pracuje kamera, itd, itp. Ten film mnie oczarował całkowicie. Piękny - tylko to słowo mi przychodzi na myśl. Wiem, ze brzmi ten post, jak gadka jakiego rozegzaltowanego nastolatka, ale naprawdę trudno mi określić co takiego mi się w tym filmie podobało. Bardzo spójny, rządzący się własną wewnętrzną logiką i własnym niespiesznym, a jednak pełnym dramatyzmu, rytmem. Wszystko to prawda, ale i tak nie oddaje esencji "Lalek". Kitano uchwycił coś, co zazwyczaj jest nieuchwytne.