Krótko: Tak!

Cóż, grubym kobietom jest ciężko. I to nie wina chudych.

To moja wina że żre jak wieprz i się nie rusza w ogóle?

Mam podobne zdanie. Dobry film, prawdziwe problemy nastoletniej młodzieży. Świetna gra aktorska głównej bohaterki. Widać, że czuje się nieatrakcyjna i po to, by się dowartościować, puszcza się na prawo i lewo. Chce znaleźć kogoś, kto ją pokocha. Po prostu szuka w zły sposób...

I moim zdaniem dziewczyna ma ładną twarz, po prostu za dużo przytyła i przez to jest znacznie mniej atrakcyjna, niżby była, gdyby schudła.

Jeszcze dodam, że trochę rozumiem tę matkę. Ona, z tego, co można wywnioskować z tych jej rozmów telefonicznych, też nie miała łatwego dzieciństwa. Widać, że kocha córkę i chce dla niej dobrze. Po prostu jej nie rozumie i ma złe podejście. Mnie moja mama też zawsze mówiła, że jestem brzydka, głupia i do niczego się nie nadaję. Wiem jednak, że intencje miała dobre - chciała, bym się rozwijała, dbała o siebie i zmieniała się na lepsze. Po prostu nie umiała tego przekazać w taki sposób, by to nie raniło. Danka z filmu zachowuje się podobnie. Może jej matka była podobna dla niej i ona to powiela, bo nie zna innego modelu rodzicielskiego. Każe córce ćwiczyć, bo wie, że nadwaga czyni ją niezdrową i nieatrakcyjną. Nie umie jej tego jednak przekazać w delikatny sposób. Da się zauważyć, że dba o córkę. Przez dłuższy czas zabiega o jej uwagę, chce, by wróciła, kupuje jej prezent. Niestety sama jest nieszczęśliwa i społecznie niedostosowana, co odbija się na dziecku.

Tak masz rację, ona czuje się samotna i ten brak kogoś bliskiego, kochającego determinuje jej postępowanie. A często jest tak, że im bardziej czegoś pragniemy i szukamy tym trudniej to znaleźć i częściej narażeni jesteśmy na błędy i potknięcia.
Bohaterka filmu szuka tego kogoś, ale w zły sposób. Zgoda. Ale może innego nie zna bo wszyscy wokoło robią to jednakowo, a matka nie dała jej tyle siły wewnętrznej aby spróbowała innego sposobu i uwierzyła, że inaczej też można i że są ludzie inni od otaczających ją rówieśników.

Może jej matka miała dobre intencje, ale nie tędy droga. Czasami jedno pozytywne słowo, jakiś przyjazny gest może więcej dać niż długa tyrada czy nawet słuszne, ale jednak upominanie. Problemem może też być, że matka inaczej nie umie. Przecież żyje w tym samym świecie i też pewne wzorce powiela.

Odpowiedzcie, ale tak szczerze. czy wy macie może nadwagę, że tak bardzo zafrapował was los "głuwnej bochaterki"?

jak łatwo pomylić nadwagę z empatią.

podziwiam główną bohaterkę. nie miała ani jednej osoby, która by ją akceptowała. nie miała nawet pewności, czy będzie miała gdzie spać. jedyne co miała zapewnione, to zerowe poczucia bezpieczeństwa. mimo to miała w sobie siłę, żeby walczyć o normalny dom, miłość, życie.

Taaak, każdy mierzy własną miarą, rozumiem, że ty zaczynasz współczuć człowiekowi, dopiero jak dotknie cię to samo. Wobec tego tylko czekać, aż kolega wróci tu niedługo wychwalać film, gdy wyrośnie mu mięsień piwny.