Ten film spośród całej masy "Bergmanów" zapamiętałem przede wszystkim ze względu na przepiękne zdjęcia. Gunnar Fischer wyczarował niepowtarzalną atmosfera złudnego lata i szarego teatralnego atelier, które przyćmiły wszystkie inne niedostatki filmu. Bo pomijając mocne i ciekawe kwestie metafizyczne - poruszone pod koniec - film ten, jako melodramat, jest przeciętnych lotów. Nie wiem czemu współpraca Fischera z Bergmanem została przerwana, bo dla mnie ich filmy, to cała kwintesencja kina lat 50tych. Ba cała kwintesencja Bergmana. Nigdy - mimo udanych eksperymentów z kolorem (np. podczas Szeptów i krzyków) - Sven Nykvist nie dorównał swemu genialnemu poprzednikowi.