Drugi (po "Dziecku Rosemary - bo "Pianisty" niejako z góry, jako filmu epokowego - nie liczę) film Polańskiego, który mi się bardzo podobał. Generalnie, nihilistyczno-kpiarski i groteskowy styl tego reżysera mi nie leży i jego filmy lądują raczej poniżej "piątki" u mnie, ale klimat "Lokatora" udzielił mi się nieprzeciętnie. Studium szaleństwa pokazane dość przekonująco (choć jakby zbyt krótko w płaszczyźnie czasu trwania w obliczu nie do końca przekonujących argumentów danych przez sąsiadów Trelkovskiego), gra aktorska samego Polańskiego wyborna (co też swego rodzaju ciekawostka dla mnie po kilku przeciętnych pozach we wcześniejszych filmach), a przede wszystkim klimat wszystkich miejsc, w których działa się akcja filmu (tu duża przewaga wobec "Wstrętu", który i tak muszę obejrzeć po raz drugi, by zrewidować ocenę), to największe plusy filmu. Zdziwiłem się, że ten film nie znalazł się w zbiorze "1001 filmów..." Schneidera, bo liczyłem na jakąś ciekawą interpretację kilku scen. Aczkolwiek, na pewno jedna z najciekawszych pozycji - zwłaszcza dla mnie - w dorobku polskiego reżysera. No i Isabelle Adjani - wyborna rola w duchu hippisowskim. Definitywnie warto obejrzeć.