Czy telewizja jest rozrywką?

Zauważyłeś moje pytania?

To film o tym gdzie zaprowadzi cię strach, z którym nie walczysz, którego nie niesiesz, a któremu ulegasz i który w końcu ktoś wykorzysta. Oraz oczywiście o buncie w zderzeniu z totalną machiną :). Wszystkie mechanizmy tam opisane znajdują zastosowanie w dzisiejszym świecie (USA, Europa). Żeby daleko nie szukać to wspomnę wszelkie normy, ubezpieczenia, zabezpieczenia, pozwolenia itd. nakładane coraz śmielej na ludzi po sławetnym zamachu na Word Trade Center. Nasz świat to ten psychiatryk, a "rządzący" (ktokolwiek to naprawdę jest, tj. pociąga za sznurki) to jego kadra lekarsko-pielęgniarska. My tu żyjemy i mamy swoje lęki, a oni aby je podsycać swoje organizują "afery". Dzięki temu rośnie w nas strach i stać nas jedynie na daremne rozmowy o tym -bo początkowo mamy jeszcze trochę rozeznania- jak nam źle i nienawidzimy tego miejsca. Tyle, że się nie wyrwiemy bo aż tyle motywacji -po stałym praniu mózgu- już nie mamy, zaczynamy trochę wierzyć w te szpitalne ograniczenia.I jest jeszcze buntownik, ktoś niejako poza prawem, którego nie krępują konwenanse bo przybył tu "nieskażony" szpitalną rutyną i widzi więcej - w społeczeństwie taki trochę trybun ludowy (chociaż to się już prawie nie zdarz, jednak totalitarne zapędy są zbyt potężne) i pokazuje "pacjentom" bezsens ich wegetacji, która służy wyłącznie u ważnieniu "pracy personelu" bądź realizacji ich sadystycznych zapędów. No i dlatego trzeba mu zrobić lobotomię (dzisiaj raczej miałby wypadek drogowy, bądź popełnił "samobójstwo", a rewolwer znaleziono by w drugim pokoju).

Dla mnie to film o bezwzględnej machinie, w której ludzie nic nie znaczą. O zatraceniu indywidualności; o systemie, w którym jednostka się nie liczy, mimo, że teoretycznie system składa się z jednostek i dla nich był powołany. O władzy. O wolności i o tym, co my uznajemy za wolność. O lęku. O marzeniach. Można pisać i pisać ;)

jak przedmiotowo są traktowani ludzie ktorych ,,my" ,,normalni" uznajemy ,,ich za chorych" . W polskich szpitalach jest jeszcze gorzej. O tym jak drobny złodziej i zaliczający koleś laski solidaryzuje się z ludźmi którym odbierana jest godność - stara się im pokazać, że nie są gorsi i skazani na ,,terapie"

Czy pacjenci rzeczywiście są tak traktowani w szpitalach psychiatrycznych? Rozumiem, że jest to film fabularny, nie dokumentalny, więc może się mijać z prawdą. Ale terapia elektrowstrząsowa jest nie etyczna! Jestem zszokowana, że wyrządzili nieodwracalną krzywdę pacjentowi.

Bunt przeciwko sprawującym kontrolę nigdy nie wychodzi na dobre. Ale zawsze podziwiam nonkonformistyczne postawy za ich unikalność.

Proszę wykluczyć kąśliwe uwagi.

Radzę przeczytać książkę, jest świetna (poza tym dużo lepsza od filmu) i wszystko dzięki niej jest jasne ; J

... czyli wynika z tego, że twoim zdaniem film jest źle nakręcony.

Wcale nie, nigdzie nie powiedziałem, że film jest źle nakręcony, albo słaby czy mierny. Po prostu książka bardziej mi się spodobała i uważam, że film się do niej nie umywa (coś w stylu: "bardzo dobra książka i dobry film"). Przeczytanie powieści pomaga wielu ludziom w pełnym zrozumieniu ekranizacji, tak jak pomogła i mnie, bo film jest psychologiczny i nie zawsze odbiera się go tak jak należy, ale to nie oznacza, że film jest źle nakręcony. Czasami napisy są niedokładne, nie takie jakbyśmy chcieli i to niektórym przeszkadza.

Skoro widz powinien - tak napisałeś - siegnąć po ksiazke ("żeby było wszysttko jasne") film musi miec usterkę, która uniemożliwia widzowi zroumienie fabuły. Albo film broni sie jako film (bez protez i szczudeł), albo nie.

....albo po prostu może mieć złe napisy, które nie oddają wszystkiego jak należy ? Coś już podobnego miałem z "Mrocznym Rycerzem".

Musiałbym się temu przyjrzeć, bo nie mam wyrobionej opinii na temat napisów, nie przypominam sobie, zebym miał z nimi jakies problemy.
Oczywiście, jest to to możliwe, sam pamiętam 2 wersje "Notting hill" - jedną ze świetnymi tłumaczeniami oryginału, drugą ledwo taką sobie.

zgadzam się ze starigniter. na seans skusiłam się po, jakże wspaniałej dla mnie, lekturze i mogę śmiało powiedzieć, że drugi raz darowałabym sobie tę nie najwyższych lotów przyjemność z czystym sumieniem.