Jak na to, co się zapowiadało - porażka. Al Pacino gra jakby zapomniał, jak to się robi albo zapłacili mu tak mało, że mu się nie chce, Karl Urban z kolei jakby za bardzo się starał przy starszym i sławniejszym koledze, natomiast Brittany Snow jakby chciała a nie do końca potrafiła. Z postaci z dalszego planu na szczególną uwagę zasługuje Sloane Warren grająca panią patolog - jej postać zachowuje się jakby po raz pierwszy odpowiadała przed starszym profesorem i panicznie bała się własnej niekompetencji. Dramatyzm ujęć przypomina reklamy proszku do prania (tu wstaw budującą napięcie muzykę) z najazdem na plamę (tum tum TUUUM!). Motyw przewodni wydaje się ciekawy, ale co z tego, skoro nie bardzo ktokolwiek się nim interesuje - serio nie dało się tego hasła zgadnąć? Dodatkowo informacje wyskakują jak diabeł z pudełka - scena kiedy Christi pokazuje Archerowi zdjęcie z akt żony Willa jest jak dla mnie całkiem z kosmosu, tak samo jak znikąd pojawia się informacja, że pani kapitan jest inwalidką. Wszystko jest przewidywalne i oglądający ma wrażenie, że pierwsza lepsza zgarnięta z ulicy osoba byłaby lepszym detektywem niż panowie pierwszoplanowi. Do tego zakończenie przypomina słabe horrory o dziwnych stworach, gdzie po wygranej walce w ostatnim ujęciu pojawia się ukryte gdzieś jajo/kokon. I na dokładkę jeszcze polskie tłumaczenie tytułu - po prostu wisienka na torcie. Niby da się obejrzeć i tylko raz usnęłam, ale zdecydowanie w porównaniu do tego, czego można by się spodziewać - jest to rozczarowanie.