rok 1973 a więc czas zamachu stanu, w wyniku którego rządy w kraju objął gen. Augusto Pinochet, odsuwajac tym samym od władzy wybranego demokratcznie Salvadora Allende. Temu ostatniemu zarzucano sympatie marksistowskie, co stanowiło pretekst do rozwiązań siłowych ze strony wojska.
Wood oddaje ten trudny i tragiczny moment oczami dziecka, 15-letniego Gonzalo, chroniąc się tym samym przed uproszczeniami i zajmowaniem określonych pozycji politycznych.
Przemiany społeczno-polityczne stanowią tło dla pokazania przyjaźni jaka zawiązała się między "dzieckiem bogatych", wspomnianym Gonzalo, a "dzieckiem biednych" Pedro Machucą. Od początku była to przyjaźń pełna zachwytów dla nieznanych światów, ale i napięć, które dało się wyczuć.
Zachopdzące przemiany polityczne uświadamiają nam jednak, że ta piękna więź nie ma szans na przetrwanie, bo rządy autorytarne popierają odwieczny porządek, a co za tym idzie przepaść bogaci-biedni zostaje rozdęta i staje się nie do przebycia. Wojsko siłą usuwa ludzi ze slumsów, wśród nich rodzinę Pedro, zabijajac przy tym jego siostrę, tę, która obudziła pierwsze porywy uczuć i cielesności u Gonzalo. Ze smutkiem obserwujemy jak wysiłek księży w szkole św. Patryka idzie na marne, i ta nadzieja na normalność, która gdzieś już zakwitała, umiera wraz z rządami wojska. Gonzalo zostaje sam doświadczając tragicznego wręcz wejścia w dorosłość. Kiedy pojedzie na miejsce gdzie był dom Pedro, zastanie tylko pusty plac.
Wspaniały, ważny film, który uświadamia nam jak nieludzcy bywają ludzie dla ludzi z powodów politycznych i społecznych. I że tylko dzieci, dopóki są dziećmi, potrafią łączyć to, co potem już tylko dzieli. Świetne kino!