Dla mnie to w ogóle nie był film o "nieustannym poszukiwaniu idealnego partnera". Raczej o poszukiwaniu kogokolwiek kto nas zechce. Desperacko. Smutne, ale chyba bardzo bliskie rzeczywistości, zwłaszcza jeśli chodzi o mężczyzn, którym kończy się termin przydatności. Może za jakieś 20 lat, kiedy wejdę na tę samą częstotliwość będę mówić inaczej.

Fajne dialogi, oryginalna "outside the box" perspektywa, ale bardziej niż komedią goryczą smakował.

Manhattan już zapowiadał późniejszy skandal.
Uwielbiałem go, bo uważałem za fikcję, allenowską Lolitę z NY. Jeszcze wtedy nie było wiadome, że jest utworem autobiograficznym. Niestety, Allen dał w nim wyraz swojej słabości do nieletnich panienek, i sportretował siedemnastolatkę, z którą miał wtedy romans...
I w tym kontekście, z tą wiedzą, nowym widzom zapewne trudno się go ogląda. Może ich nawet oburzać.