Satyra jest w filmie obecna, ale jest raczej na drugim planie.
Bohaterami filmu są ludzie walczący z własnymi demonami, godzący się z własną przeszłością. Agatha odkrywa, że jest dzieckiem kazirodczego związku. U samej siebie odkrywa takie skłonności. Popada w obłęd, krzywdzi swoją rodzinę. Żałuje wszystkiego, co się stało i chce "zadośćuczynić".
Rodzina Agathy stara się o przeszłości nie pamiętać, wręcz uciec od niej.
Havana żyje w cieniu własnej matki. Nienawidzi jej, ale jednak chce być taka jak ona.
Cronenberg podczas swojej kariery studiował ludzkie ciało i umysł. W przypadku "Map gwiazd" nie jest inaczej. Hollywood jest jedynie punktem wyjścia na analizę patologii, kompleksów i wyrzutów sumienia.
Oczywiście wszystko przedstawione w naturalistyczny, szokujący, mroczny sposób.
Rozumiem czemu ten film się źle sprzedał, ale to nie czyni go od razu złym.
To specyficzne, wręcz dziwaczne kino, które albo się kocha albo nie. Cronenberg zawsze był nieprzyjemny w odbiorze.