Główny morał, jaki wyczytałem z tej historii jest następujący:
Kościół poczynił olbrzymią krzywdę Japończykom.
Mam z tym filmem pewien problem: ciężko mi utożsamić się z bohaterem, gdy nie wierzę w sprawę, w imię której działa. Tak jest w tym przypadku.
Historia - w 1549 do Japonii przybywają misjonarze z Portugalii. Wśród nich jest Francis Xavier. Facet ma charyzmę, czym przyciąga do nowej religii coraz więcej owieczek. Szoguni przymykają oko na przybyszy, gdyż ci przywożą nieznany dotąd w Japonii proch, dzięki czemu posiadają oni olbrzymią przewagę technologiczną nad swoimi oponentami. Warunkiem otrzymywania prochu, jest nawrócenie się na Chrześcijaństwo.
Proste chłopstwo mamione obietnicami o raju i potrzebujące jakiegoś sensu w życiu wciąga się w nowe Bóstwa, odrzucając stare. Film udowadnia nam jednak, że Japończycy nie do końca pojmują nauki Kościoła, a co za tym nie idzie - giną męczeńską śmiercią za sprawę, której do końca nie rozumieją.
Jedną z takich scen jest ta, gdy Ojciec Sebastiao rozmawia z Japońską parą w ich chacie. Po otrzymaniu spowiedzi ci pytają go, czy teraz będą żyli w Raju. Zmieszany Padre wyjaśnia im, że Raj otrzymają po śmierci. Para reaguje zaskoczeniem. Na ich twarzach maluje się zawód. Scorsese wyraźnie podkreśla, że Japończycy nie mają rozeznania w tak fundamentalnej dla Chrześcijaństwa sprawie, jak Raj.
Inną sceną, tym razem powiedzianą wprost, jest rozmowa Sebastiao z Ferreirą, w której to Ferreira jasno wykłada młodemu kapłanowi, że walczy z wiatrakami, a dla Japończyków Jezus to Słońce i w istocie nie pojmują oni podstawowych dogmatów wiary.
W imię zwiększenia wpływów zrobiono tym prostym ludziom ogromną krzywdę. Można było się liczyć (i zapewne liczono się), że próba podmienienia rodzimej, kompatybilnej z Japońską kulturą religii na niezrozumiałą i nową, spotka się wcześniej czy później z ostrą reakcją Japońskich władz. Prości rybacy mamieni niezrozumiałą dla nich wizją Raju, ginęli w katuszach za sprawę, która nigdy nie powinna była ich dotyczyć.
Chrześcijaństwo było intruzem na Japońskiej ziemi, próbującym zdobyć wpływy przekupstwem (proch). Ciężko zatem momentami nie sympatyzować z antagonistą – Inoue – który zresztą w sposób rozważny i stonowany tłumaczy niejednokrotnie istotę sprawy naiwnemu Ojcowi Sebastiao. I jak w tej sytuacji mam w pełni sympatyzować z protagonistą, skoro jest on przedstawicielem indoktrynującego intruza? Nie sposób odmówić mu dobrych chęci – ale dobrymi intencjami to jest piekło wybrukowane.
To co piszę jest zresztą chyba dość oczywiste, jednak na poziomie filmu i w relacji protagonista - antagonista może w tym wypadku troszkę namieszać.
Dajcie znać co myślicie.
37
Nie wydaje mi się, żeby ci ludzie umierali za coś, czego nie rozumieli - myślę, że naprawdę widzieli w tym wszystkim sens. Chrześcijaństwo okazało się być nową nauką, która wniosła światło do ich codziennego trudnego życia. Widocznie okazała się dla nich na tyle wartościowa, ze warto było o nią walczyć.
Jasne, że mogli sobie dalej spokojnie żyć i nic by się nie wydarzyło, gdyby misjonarze do nich nie zagościli. Ale czy w życiu tylko o to chodzi, żeby "spokojnie żyć" i nic ponad tym, czy jednak są ważniejsze rzeczy? To już każdy musi sam sobie na to odpowiedź.
Kościół w niczym tu nie zawinił - był po prostu nauczycielem, który przyniósł nową naukę, nową jakość. Każdy mógł sam wybrać, na co się decyduje. Jednak człowiek, nawet prosty, nie powinien żyć w niewiedzy i zamykać się w swoim świecie.Raczej nie żyliby sobie dalej spokojnie. Japoński feudalizm i postępowanie wobec chłopstwa były czymś prawdziwie okrutnym. Poddani z najniższych warstw społecznych nie mieli żadnych praw, ani żadnej godności; ich sytuacja była tylko nieznacznie lepsza, niż sytuacja rzymskich niewolników. Nie było niczym dziwnym, że feudał potrafił zabić chłopa za brak należnego szacunku np. poprzez brak odpowiednio głębokiego ukłonu. Masz rację, przyjmujący wiarę chrześcijańską widzieli w tym sens, Shintoizm koncentruje się na sprawach doczesnych, a śmierć i cierpienie nie leżą w kręgu zainteresowania tej religii. Podobnie z Buddyzmem, gdzie cierpienie jest praktycznie nieusuwalne (tj. w teorii jest, ale taki zwykły chłop nie miałby żadnych szans). Zupełnie inaczej z chrześcijaństwem, gdzie cierpienie jest nawiązaniem więzi z Bogiem i zarazem daje nadzieję (bądź pewność) na szczęście, cierpienie nie idzie na marne, że jest ono probierzem naszej miłości, miłosierdzia, cnót i wiary. Całkowita zmiana perspektywy od stanu, który nakazuje znosić cierpienie i niewygody przez całe życie i w każdej kolejnej reinkarnacji, do stanu, w którym cierpienie jest kluczem do wieczności i szczęścia, musiałaby niezwykła i kojąca. Właśnie o cierpieniu jest ten film.
Kościół szukał nowych terytoriów, by je opanować, mieć tam władzę i kasę. Nie było wyboru, kto nie chciał,przejść na nową wiarę, był poganinem i ginął. Ile ofiar pochłonęło szerzenie chrześcijaństwa? Ok. 130 milionów. Chrześcijaństwo... religia, co miała sławić miłość bliźniego i pokój na ziemi... Czy nie jest jasne, że religie dzielą ludzi i są źródłem konfliktów na świecie? Jest ich ok. 300 i w prawie każdej chodzi o strefę wpływów na prostych, naiwnych ludzi...
A może niektórym chodzi o coś więcej i religia pomaga im w życiu i chcą się tym dzielić? W każdej religii na pewno są ludzie którzy wykorzystują wpływ na innych, pragną władzy czy czegokolwiek innego, ale tak samo jest w każdych innych instytucjach jak rządy, media itp. Bo to nie religia jest zła tylko niektórzy ludzie są źli. A religie dla nich często były tylko pretekstem do prowadzenia wojen. Ludzie zabijają się od zawsze i będą się zabijać. A religie oprócz złego wpływu mają też dużo dobrego. Pomagają znaleźć ludziom szczęście, cel i często nawet ratują życie. Obrażanie religii tylko dla tego, że w czasach w których ten kto lepiej walił mieczem był bardziej cnotliwy, czy szlachetny nie potępiała wojen a nawet przyłączała się do powszechnej na nie mody nie ma dla mnie większego sensu. Obarczamy KK za krucjaty a czemu nie obarczamy Polski, Anglii czy któregokolwiek państwa za liczne wojny? Tyle samo ma papież Franciszek do jakiegoś Rodrigo Borgii co Henryk VIII do Theresy May jak dla mnie.
I pewnie jest wielu złych manipulujących księży, ale w jakich zawodach ich nie ma? Księża powinni głosić dobro i miłość ale nie zawsze to wychodzi. Tak samo policjanci powinni pomagać, nie być skorumpowanymi i łapać przestępców, ale czy zawsze tak się dzieje? Oznacza to, że powinniśmy usunąć policję, czy państwo bo ludzie nie są doskonali?Krzysztof Pieczyński tak powiedział, a jak doktor Walicki tak mówi to musi być prawda (nawet jak opowiada o wibracjach ziemi, świadomości materii, ciałach energetycznych i wiecznej erekcji kościoła -pure science ;D
Sądzę, że nie bez powodu kiedyś to była "religia biedaków i kobiet".
Dobry temat założyłeś. Po seansie miałem bardzo podobne odczucia. Generalnie trudno mi się było identyfikować z głównymi bohaterami, bo to co czynili było zwyczajnie... no mało rozsądne, delikatnie mówiąc. Trudno o rozsądek, kiedy nie ma się własnego rozumu, tylko jest się otumanionym przez jakiś zewnętrzny bodziec, który uniemożliwia logiczne, samodzielne myślenie. Ojciec Ferreira się opamiętał, ojciec Rodrigues również, a biednemu Garupe nie było dane dożyć do tego momentu. Tyle.
Jakby nie było jest to porządny film - dobry temat, piękne zdjęcia, świetna muzyka i montaż całości, aktorsko też jak należy - Scorsese to jednak potrafi kręci filmy z należytym rozmachem. Pytanie tylko jakie przesłanie chciał w nim zawrzeć i czy w ogóle miał taki zamiar. Bo ja się jakoś niczego głębszego tutaj nie doszukałem.No jak to , a może to jest przesłanie: "trudno o rozsądek, kiedy nie ma się własnego rozumu,"? ;)
Tak, w rzeczy samej, ma to sens :-) Toć nie w każdym filmie musi być jakieś drugie i trzecie dno.
Chyba jednak nie każdego, bo gdyby tak było, nie istnieliby choćby męczennicy chrześcijańscy...
A przecież sama zasada "imitatio Christi" (naśladowania Chrystusa" opiera się na podążaniu za Bogiem drogą męki i śmierci - jeśli trzeba będzie dać świadectwo. A co proponuje Scorsese?Scorsese można powiedzieć, że zwodzi, bo z jednej strony sugeruje, że mamy do czynienia z właśnie męczennikiem Padre i jego historią przez większa część filmu, a pod koniec jednak uczynić z niego apostatę. Widzę, że też wystawiłeś 5/10. Niestety tutaj film był długi i było to odczuwalne. Nie jak w "Casino" np. 3h, a film płynie...
Może byś tak zaznaczył, że coś spojlerujesz bo przestałem czytać komentarz w połowie, filmu jeszcze nie widziałem. Pozdro
Do poznawania i interpretacji nie potrzeba utożsamienia z głównym bohaterem.
Dokładnie o tym samym pomyślałem. Scorsese stworzył moim zdaniem obraz nie narzucający widzowi z góry żadnej idei. Przedstawia punkt widzenia Kapłana narażającego życie dla wiary, jednocześnie przedstawiając racjonalne argumenty przeciwko takiej postawie, przez co widz pozostawiony jest z refleksją i sam może się zastanowić co jest właściwe.
To jest nadinterpretacja i klasyczne odwrócenie kota ogonem o 180stopni.
Fakty są takie:
1) To nie Chrześcijanie zabijali tych ludzi, oni chcieli dla tubylców jak najlepiej.
2) Zabijał japoński władca, który nie chciał tej religii u siebie. Współcześnie uznawany by był za tyrana i szowinistę.
Kolejne uzasadnienia, interpretacje (typu: "no tak, ale gdyby nie przyjechali, to nikt by tych biedaków nie zabił") są zbędne i nie mówią o faktach.Zdajesz sobie sprawę, że spojlerujesz????
Ja tylko chciałbym zauważyć że Chrześcijaństwo w Japonii przyjmowało się z tego samego powodu dlaczego w ogóle stało się popularne na początku. Ludzie którzy nic nie mieli, a ich życie wypełniała ciężka praca za która mało dostawali bo z owoców ich pracy zyli bogatsi "lepsi" itp. Nowy testament szczególnie jeśli się odłączy religijny aspekt brzmi bardzo socjalistycznie i to przyciągało ludzi do tej religii.
Dobry post. Dodam swoje 2 grosze - rzuciło mi się w oczy jak bardzo ta "wiara" wszystkich Chrześcijan w filmie była bałwochwalcza! Drugie przykazanie głosi "Nie czyń obrazu rytego, kutego ani malowanego na obraz Boga i nie kłaniaj się mu....", a zobaczcie jak bardzo tym wszystkim wierzącym zależało na tych krzyżykach, obrazkach, figurkach i tp. Jestem w stanie zrozumieć Japońskich wieśniaków, którzy wychowani w kulturze bałwochwalczej potrzebowali namacalnych symboli nowo-przyjętej wiary. Ale KAPŁANI?! I ta ich niemożność nadepnięcia na rzeźbioną postać, nawet nie przypominająca Jezusa? Zawsze myślałem, że wiarę i miłość do Boga zawiera się w SERCU, ewentualnie w głowie, a tu okazuje się, że w krzyżyku i płaskorzeźbie. Człowiek prawdziwie noszący Chrystusa w sercu nie zawahałby się ani na chwilę przed podeptaniem jego wizerunku, ponieważ czcić wizerunek to GRZECH, zabroniony w drugim przykazaniu, przedmiot taki nie jest święty lecz przeklęty!
