"Millerowie" to zbiór gagów o bardzo różnym poziomie. Niektóre wydają się improwizowane, inne zaplanowane od początku do końca. Jednego możecie być jednak pewni: łącząca je fabuła jest wyłącznie słabym pretekstem.
Czemu dobrze zaznajomiony z mafią diler nie uruchamia swoich kontaktów by wytropić złodziei marihuany? Bo musi mieć kłopoty, bez nich nie ma żadnej komedii
Czy to na prawdę realne by bar ze stripteasem w jeden wieczór zmienił się w burdel? Niezbyt, ale scenariusz musiał jakoś zmusić Rose do przyjęcia propozycji sąsiada.
Po co Melissa weszła do przyczepy Millerów bez pukania? Nieważne, po prostu musiała zobaczyć "kazirodczą" scenę.
Brak tu uzasadnienia wielu rzeczy, ale reżyser zadowala się najgłupszym wyjaśnieniem, byle tylko mógł doprowadzić do zabawnej sytuacji, którą wcześniej rozpisał on, bądź jego scenarzyści. Niezbyt to fachowe, ale można to wybaczyć, bo umie on utrzymać widownie z uśmiechem na ustach, w przeciwieństwie do przeterminowanego Adama Sandlera (ot, taki przykład).
"Millerowie" reprezentują poziom "Kac Vegas" i podobne poczucie humoru. Czasami zwyczajnie chcą nas rozbawić powtarzaniem słowa "penis", a innym razem trafnie uderzają w amerykański styl życia. Na szczęście częściej występuje ta druga sytuacja. Nie zawsze poprawność polityczna zostaje zachowana, ale dzięki temu dostajemy serię świetnych ripost oraz sprytnych zabaw schematami kina familijnego.
Dobra komedia na wieczór.